Child of God
1973 • 208 pages
Ratings28
Average rating3.5
15
Ratings28
Average rating3.5
“At one time in the world there were woods that no one owned.”
Lester Ballard, a violent, solitary and introverted young backwoodsman dispossessed on his ancestral land, is released from jail and allowed to haunt the hill country of East Tennessee, preying on the population with his strange lusts.
Reviews with the most likes.
Wahey! Dierenmishandeling, moord, verkrachting en necrofilie! Van tijd tot tijd eens literatuur, dat is goed voor een mens, ‘t schijnt.
Lester Ballard is een eenzaat ergens in de jaren 1960 in een gat in Tenessee. Zijn ouders sterven, hij verliest zijn huis, en in de loop van het boek lijkt het alsof hij (letterlijk en figuurlijk) alsmaar minder mens wordt.
Drie delen: de mensen van Sevierville die het hebben over Lester, en dan het verhaal van Lester zelf, met dialogen zonder aanhalingstekens waar het niet altijd even evident is om te weten wie precies aan het woord is. En Lester die van toevallige necrofiel tot seriemoordenaar evolueert.
Ik heb het normaal niet voor dingen die ik –bij gebrek aan betere omschrijving– ‘gimmicky' noem, maar hier stoorde het geen moment: ‘t is bijzonder goed geschreven, met de onmenselijkheid van Ballard aan de ene kant en de banaliteit anderzijds, en daartussen de bijna-poëzie van Cormac McCarthy.
While beautifully and powerfully written, the subject matter is so dark I am struggling to stick with it. I'm reading Child of God for a book group, so it wasn't a personal selection.Try as I might I couldn't finish this book. I went to the discussion, but the more I heard the better I felt about not having completed Child of God.
I hope I never meet a character like Lester Ballard.
Yet another work of fiction that's inspired me with a craving for more from the author, McCarthy creates an almost unrelenting gauntlet of hopelessness, humanity (for better and worse), and tale. Londonian in spirit and transgressive in style, this work tells a beautifully constructed narrative that was unapologetically regressive but simultaneously characteristically revolutionary thanks to McCarthy's intimately bleak attention to character and experience. Although, the story seemed to revel in moments of metaphor or simile (those otherwise beautiful Londonian passages) almost superfluously, bringing it just a hair short of perfection.
Despite its only three-hour run-time, McCarthy doesn't waste a page telling this transgressive gem. Suffice to say, I'll be reading more McCarthy.
