Mistborn: The Final Empire by Brandon Sanderson

What if the whole world were a dead, blasted wasteland?

Mistborn For a thousand years the ash fell and no flowers bloomed. For a thousand years the Skaa slaved in misery and lived in fear. For a thousand years the Lord Ruler, the "Sliver of Infinity," reigned with absolute power and ultimate terror, divinely invincible. Then, when hope was so long lost that not even its memory remained, a terribly scarred, heart-broken half-Skaa rediscovered it in the depths of the Lord Ruler's most hellish prison. Kelsier "snapped" and found in himself the powers of a Mistborn. A brilliant thief and natural leader, he turned his talents to the ultimate caper, with the Lord Ruler himself as the mark. Kelsier recruited the underworld's elite, the smartest and most trustworthy allomancers, each of whom shares one of his many powers, and all of whom relish a high-stakes challenge. Then Kelsier reveals his ultimate dream, not just the greatest heist in history, but the downfall of the divine despot. But even with the best criminal crew ever assembled, Kel's plan looks more like the ultimate long shot, until luck brings a ragged girl named Vin into his life. Like him, she's a half-Skaa orphan, but she's lived a much harsher life. Vin has learned to expect betrayal from everyone she meets. She will have to learn trust if Kel is to help her master powers of which she never dreamed. Brandon Sanderson, fantasy's newest master tale-spinner and author of the acclaimed debut Elantris, dares to turn a genre on its head by asking a simple question: What if the prophesied hero failed to defeat the Dark Lord? The answer will be found in the Misborn Trilogy, a saga of surprises that begins with the book in your hands. Fantasy will never be the same again.

One of the best fantasy books I've ever read. The concept in this one is a fantasy world that is slightly different from our own with the inclusion of allomancers, people born with a special ability to manipulate the world (or themselves) in some way. These include things like being able to push/pull steel, refine your senses or incease your strength. “Mistborns” can use all of these abilities.

The characters and world drew me in with its mysteries and hints at epic problems rotating around our central players. The magical element for this world was the most memorable I can imagine, and I would highly recommend it. You could go with this one on your own, but books 2 & 3 expand on the world.

This book does a lot of heavy-lifting, world-building in the first third with massive exposition about things learned organically later in the book.

There are also a lot of named characters that disappear including Mr. Easter Egg himself, Hoid. Then, the the perspective shift from Kelsier to Vin eased me into the rest of the story.

I also really appreciated how well-fleshed out Vin was by the end. Men writing women in sci-fi can be a tough but Sanderson pulls it off. Vin's arc takes off as she matures and starts to confront her abandonment issues as the story goes on. I'm so very glad the Vin-Eland <spoiler>meet-cute </spoiler> didn't take away Vin's agency or take over the entire story too. Dress descriptions were a little overdone but forgivable as Vin settled into her role.

The court espionage was a fun yet sometimes slow runaway train as Kelsier's plan against the Lord Ruler spiraled. Kliss and Shan were especially a delight. I didn't see the ending coming and was able to just enjoy the reveals.

I'm not generally a high fanatsy or hardcore sci-fi reader, but this book was an easy and fun entry point into those genres. If anyone is on the fence, this is your sign to give Mistborn a try.

Excellent fantasy book, which I would recommend to anyone interested in the genre but perhaps without the time to dedicate to a more epic series, like Game of Thrones. With a strong female lead, yet no dominating romantic plot, the book is refreshing, fast-paced, and novel in concept. Looking forward to devouring the next two in the series!

Sanderson zawiódł mnie na całej linii, niestety. “The Final Empire” to strasznie słaba książka, właściwie pierwsze kilkadziesiąt stron można przeczytać - zwłaszcza genialną scenę walki z użyciem allomancji, a potem już można sobie darować. Powieść generalnie jest nudna i należy do tych dzieł, w których od połowy wyczekiwałem końca non stop zerkając na pasek postępu i licznik stron. Tym razem się zawziąłem i przeczytałem ją całą, ale po co? Książka powinna dostarczać rozrywki albo ciekawych informacji, “The Final Empire” mnie tylko wymęczyło.

Mam kilka uwag dotyczących treści:

Vin - dziewczę z ulicy, uliczny huligan, brudna skaa... Akurat ją wybierają na szpiega i posyłają na jakieś bale. Vin potrafi mówić jak arystokratka, potrafi rozmawiać na każdy temat z wyszktałconymi ludźmi. Vin potrafi czytać! Zapewne między jednym, a drugim rozbojem w Luthadel cała szajka złodziejska siadała i urządzała sobie szkółkę, w której razem studiowano literaturę i dzieła wielkich filozofów. Po tym jak już pobito i zgwałcono tych członków drużyny, którzy byli słabsi. Autor wielokrotnie wspomina o tym jak to Vin była bita, jaka była zaszczuta i w ogóle biedna. Tyle że tego w ogóle nie widać przez całą książkę, mówi o tym narrator, mówią o tym inne postaci - i na mówieniu się kończy.Kelsier & Vin - Sanderson chyba nie ma oryginalnych pomysłów. Wydaje mi się, że nie posiadał się ze szczęścia kiedy ktoś wydał jego pierwszą książkę i od tamtej pory jedzie tym samym schematem w każdej powieści. Mężczyzna, taki typ twardziela, posiadający moce specjalne oraz młoda niedoświadczona dziewczyna, która jest a) księżniczką, b) córką możnego pana, c) córką ważnej osobistości. Może by tak w końcu coś innego..?Plan obalenia imperium - WTF? Ale żeby powiedzieć coś więcej. Imperator. Bóg. Wszechmocny. Rządzący twardą ręką przez tysiąc lat. Najpotężniejsza istota (bo czy jeszcze człowiek?) na świecie. W jaki sposób go pokonać? To proste! Sprawmy, aby miał problemy finansowe, wówczas nie będzie mógł utrzymać poparcia szlachty i jego imperium padnie. BUHAHAHAHAHAHAHAHA!!! HEHEHEEHEHEHE!!! AHAHAHAHAHAHAH!! HEHheheHEHEhehAHAHhahHhrhrhrhrrrr... heheheh..... haha.... heh.... heh.... hehe.... heh... ehhhhhh. To jeden z najbardziej niedorzecznych pomysłów jakie słyszałem. Sanderson walnał taką intrygę, że George R. R. Martin się chowa pod stól (i tarza ze śmiechu).Spotkania spiskowców - jak wyżej, tyle że w dodatku nudno. Tak durnego planu już dawno nie widziałem.Śmierć Kelsiera - mam wrażenie, że autor uśmiercił go w tak głupi sposób, żeby zwolnić miejsce dla Vin, która od tej pory miała się stać tym super hiper duper mega Mistborn. Całość wypadła bardzo sztucznie.Inkwizytorzy - klisza. Złe, mroczne postaci, koniecznie w czarnych szatach i mówiące chrapliwym głosem. Okazuje się, że potem zachowują się jak normalni ludzie, mają imiona, rozmawiają, a po pracy pewnie chodzą do pubu.Zniszczony świat - popioły, sadza, czerwone słońce, mgły... Bale, powozy, miasta, sklepy... Gdyby co kilkadziesiąt stron autor nie wspomniał coś o jakimś popiele opadającym z nieba, to przysięgam, że zapomniałbym o tym, że ten świat ma niby być zniszczony i uciskany przez Lorda Rulera. To samo co z Vin - autor o czymś mówi, a potem tego nie ma.

Więcej nie pamiętam, pewnie jeszcze coś mógłbym dodać. Dialogów już bił nie będę, bo i tak leżą.