The Fires of Heaven

4/5

The last lines of The Fires of Heaven had me excited for the sixth chapter in the Wheel of Time series. Whilst the promise of more male channelers definitely delivers in Lord of Chaos, there's other glaring issues in pacing, gendered writing and repetition that I have unfortunately come to accept in these books.

Read my full review on Life of Karrot.

Probably my favorite of the series. Perrin had his show in the previous novel, but Mat, Rand, and Nynaeve really come into their own in this one. Some of my favorite scenes are in this book.

But it's also chock full of gender stereotypes and some excessive handwringing over the propriety of character attitudes and clothing. It can be annoying as hell to read in sections.

Zo, we zijn in het midden toegekomen. Het lange, lange midden van de serie. Het tempo doet denken aan een gletsjer: traag maar gestaag, soms eens een opstoot.

De gewoonte van Jordan om alles nog eens allemaal te herhalen (en te herhalen, en te herhalen) begint wat op de zenuwen te werken. De in het algemeen weinig realistische vrouwelijke karakters ook. De manie van iedereen om aan zijn haar te trekken ook, net zoals de honderden keren dat het ene of het andere karakter met wijdopengesperde ogen de kledingkeuze van sommige vrouwen probeert niet op te merken.

Serieus: als alle vermeldingen van tugged on / yanked / pulled her braid er uit zouden gelaten worden, zou het boek een paar honderd bladzijden korter geweest zijn, en niemand zou het erg gevonden hebben. En ja, we hebben het ondertussen door: alle vrouwen vinden alle mannen nutteloos, en geen enkele man zal ooit geen enkele vrouw begrijpen. Dat hoeft echt niet om de vijftien bladzijden herhaald te worden.

Qua verhaal: Mat komt tot zijn recht. Hij heeft wegens redenen een paar honderd jaar random geheugens in zich zitten, en hoe harder hij probeert om niet met niets te maken te hebben, hoe meer verantwoordelijkheden hij krijgt. En in plaats van zijn leven te spenderen met Wein, Weib und Gesang (en gokken), blijkt hij plots een gevierde generaal te zijn, zowat de leider van Rand's legers.

Rand danst op een slap koord tussen Aiel en politieke intriges, Wise Ones en Aes Sedai, krijgt een onvermoede helper, en verliest er een andere.

Terwijl Egwene een Wise One leert te worden, beleven Elayne en Nynaeve zowaar Spannende Avonturen, zowel in de dromenwereld Tel'aran'rhiod als in de echte wereld, inclusief een verblijf in het circus. Al hun eindeloos kinderachtige gedrag steekt wel verschrikkelijk tegen, maar daar staat tegenover dat de karakters echt wel evolueren naar iets beters dan wat ze waren.

Ik hield mijn hart vast –ik herinnerde me vaag dat het vanaf boek 5 de dieperik in ging– maar dat was verrassend genoeg niet zo. Misschien dat ik meer geduld heb gekweekt, misschien dat het is omdat ik weet dat ik meteen het volgende boek kan lezen in plaats van een jaar of meer te moeten wachten, in alle geval: ik heb dit in één ruk uitgelezen, en ik ben meteen aan boek 6 begonnen.

I swear Jordan leaves the last 100/200 pages of each book to smack the reader with all the tricks he can pull. A few plot developments I saw from a mile away due to subtle hints dropped throughout the book, but others caught me by surprise. This book was very focused on Nynaeve and Elayne which bored me a lot. I looked forward to the scenes with Rand and Mat. I am eager to see Nynaeve's block released and see her develop, but I felt like she and Elayne traded insults most of the book and never really went anywhere except in dreams. I also got tired Of hearing Nynaeve complain about her clothes. Brigitte was the best part of the Nynaeve/Elayne storyline and I can't wait to find out more about her future now.