Wrony

Dawno nie miałam w sobie tyle złości podczas lektury.
To chyba najbardziej rozdzierająca serce historia, jaką miałam okazję czytać. Wrony Pertry Dvořákovej jednocześnie powodowały u mnie niepokój, dyskomfort, współczucie i nieprzenikniony smutek.
Poznajemy historię z perspektywy dwunastoletniej Basi i jej mamy. Niby zwykła rodzina, typowe schematy, jednak pod tą otoczką skrywa się niesamowity brak zrozumienia. Autorka nakłada emocje jedna na drugą i po niespełna dwustu stronach tekstu frustracja czytelnika osiąga astronomiczne rozmiary.
Dvořákova niesamowicie portretuje swoich bohaterów, a w połączeniu z prostym językiem nastoletniej dziewczyny, daje to intensywny tekst, który zawładnął sercami czytelników, a jednocześnie skłonił do refleksji nad “normalnością”, w której wszyscy żyjemy. Najstraszniejsze w tym wszystkim jest to, że to może wcale nie być fikcja. To może dziać się za zamkniętymi drzwiami. I nikt może tego nie zauważyć.

“Bo Kaśka zawsze, kiedy widzi mnie zapłakaną, mówi, że jestem obrzydliwa.”

this book talks abt a serious and important issue that happens to alot of people but idk it wasnt surprising or shocking and didnt say anything new? it was a pretty basic story about an abusive family but it didnt really say much more than that so its not anything groundbreaking or 5 star worth to me. i still think its good and people should read it but yeah