De ijzige verloofde

Een enorm intrigerend verhaal met een bijzonder boeiende wereld dat mij alleen maar nieuwsgierig maakt naar meer. Maar daar waar de wereld heel veel hoekjes en gaatjes heeft die zeker nog zullen worden geëxploreerd in de vervolgdelen, vond ik de personages in contrast vrij plat en zelfs karikaturaal.

De schrijfstijl was voor mij ook merkbaar Frans in de zin dat het heel beschrijvend was met enorm lange zinnen. Op zich stoorde mij dit niet erg, alleen het aantal herhalingen mocht wel wat minder, zoals wanneer we weer maar eens om de oren werden geslagen met het muizige voorkomen van Ophelia of de paardentanden van haar tante. En dit laatste illustreert ook hoe oppervlakkig personages doorheen dit boek blijven: ze worden beschreven aan de hand van één of twee kenmerken (onhandig en muizig of babbelziek met paardentanden of groot en onverschillig) wat dan tot in het oneindige wordt herhaald iedere keer we de personages opnieuw tegen komen.

Een ander aspect van het verhaal waar ik me wat aan stoorde was de passiviteit van het hoofdpersonage en hoe ze alles zomaar over zich heen laat komen. Ook net doordat we de fascinerende wereld via haar ontdekken en zij zo passief is, komen we er nog te weinig over te weten, naast interessante glimpen die een enorme diepgang aan aspecten doet vermoeden.
Ik hoop echter dat dit een bewuste keuze van de schrijfster was voor het eerste boek, als introductie om ons niet om de oren te slaan met te veel feiten, en dat we in de vervolgdelen nader kennis gaan maken en een evolutie en ontwikkeling in de personages zullen zien.

Dus ook al voelde dit boek voor mij aan als een proloog, waarbij de stukken op het veld worden gezet zonder er al te diep op in te gaan, ik vond het toch een heel ontspannende ervaring, waarbij de fascinerende wereld me doet hongeren naar meer.