De Muziek van de Stilte

Tgoh, een beetje een moeilijke om te recenseren.

Ik denk dat ik mijn buikgevoel had moeten volgen en deze niet had moeten lezen. Of toch, ik had deze moeten lezen met andere verwachtingen.
Ik had verwacht een kort en krachtig verhaal te krijgen, van hetzelfde elan als de andere boeken in de reeks. Maar wat ik uiteindelijk kreeg was eerder een verhaal dat gelezen moet worden voor zijn taal, niet voor zijn vertelkunst. Want het verhaal dat hier wordt verteld is letterlijk een verhaal over het meisje Auri dat voorwerpen van de ene plek naar de andere verplaatst. Serieus, echtig waar. En als ze beslist de voorwerpen niet te verplaatsen, dan grijnst ze er naar of geeft ze een kus. Dat is de essentie eigenlijk.

Het is mooi geschreven hoor, daar niet van, maar vind het nogal moeilijk te bevatten.
De tekst heeft een heel mooie cadans, met prachtig vloeiende zinnen en bijna poëtische beschrijvingen. Maar ondanks de mooie tekst, heb ik me toch een beetje verveeld met het verhaal. Ik bleef toch op mijn honger zitten.