Het genootschap van onvrijwillige dromers

Dit is de beschrijving van het boek op de site van de uitgeverij:

“De Angolese journalist Daniel Benchimol droomt van mensen die hij niet kent. Moira Fernandes, een Mozambikaanse kunstenaar die in Kaapstad woont, ensceneert en fotografeert haar eigen dromen.
Hélio de Castro, een Braziliaanse neurowetenschapper, filmt hen. Hossi Kaley, een hotelier en voormalige guerrillastrijder met een duister en gewelddadig verleden, heeft een heel andere en zelfs nog geheimzinnigere relatie tot zijn dromen. Dromen brengen deze vier personages bij elkaar in een dramatische reeks gebeurtenissen, in een land dat wordt gedomineerd door een totalitair regime dat op de rand van totale ineenstorting staat.”

Na dit te hebben gelezen was mijn interesse aangewakkerd en heb ik het boek gelijk besteld. Toen ik er uiteindelijk in begon kon ik het echter maar moeilijk volgen en had ik bijna de moed opgegeven. Maar na een tijdje doorzetten kwam alles op zijn plek en was ik betovert door de prachtige beschrijvingen van de dromen en de figuren die daar in voor komen. Toen ik het boek uit had deed het me sterk denken aan een verhaal van Murakami of Marquez wegens het gebruik van magisch realisme.

Voor mij een zeer geslaagde dromerige roman die meesterlijk is vertaald, en tevens ook van een nawoord is voorzien door Harrie Lemmens. Het nawoord verteld je over de relatie die het boek namelijk heeft met de realiteit, en die is heel bijzonder!