Openbaring

Dit is het tweede boek van Windmeijer wat ik gelezen heb. Het eerste boek was het Paulus labyrint (zie mijn review daar voor de geinteresseerden). Eigenlijk kan ik die review in grote lijnen kopieren, maar alles is net even iets beter uitgevoerd.

Openbaring is duidelijk, net als het Paulus Labyrint, een formule gedreven boek. En de formule is eigenlijk gewoon een Dan-Brown-rip-off. En misschien dat Dan Brown de mosterd ook ergens anders heeft gehaald, maar bij het grote publiek is hij natuurlijk degene die dit genre populair heeft gemaakt.

Het boek heeft eigenlijk twee componenten, het actie-thriller gedeelte en het historisch-religieuze-mysterie gedeelte. Dit is heden ten dage redelijk standaard geworden in het genre, dus niets origineels hier.

Ik was onder de indruk van het historisch-religieuze-mysterie gedeelte. Dit boek is tot stand gekomen in een co-auteurschap met Tjarko Evenboer.
Evenboer heeft de grote lijnen uitgezet, Windmeijer is vervolgens gaan uitwerken, waarna het een soort pingpongbal is geworden tussen de auteurs.
Zowel Evenboer als Windmeijer hebben een christelijke achtergrond en heel veel bijbelkennis. Dit is te merken, dit is duidelijk “their turf”. Ook ik heb een orthodox-christelijke achtergrond, met daarbij redelijk wat bijbelkennis en ik was onder de indruk van de hypotheses die ze neerleggen in het boek. Het klonk allemaal zeer plausibel, of het waar is weet ik niet, maar ze hadden mij absoluut overtuigd. Ik moet wel een kanttekening maken. Ik weet niet of iemand zonder bijbelkennis en christelijke achtergrond dit gedeelte op dezelfde manier waardeert. Je wordt redelijk ondergedompeld in de bijbelteksten en het is maar de vraag of je de hypotheses inhoudelijk kan waarderen. In een van de slothoofdstukken wordt nog een knipoog gegeven naar het lijdensverhaal van Jezus, waar ik eigenlijk wel om moest gniffelen.

Dan het actie-thriller plot. Dit blijft wat mij betreft toch wat problematisch bij Windmeijer (en Evenboer, hoewel ik nooit een boek van hem heb gelezen).
Meer doden betekent niet een betere thriller of meer spanning. Hieruit blijkt dat een goede thriller schrijven een vak is. Een huurmoordenaar achter een paar hoofdpersonen aansturen, door half Europa, levert niet perse een geloofwaardig en spannend plot op. Verder is de combinatie mannelijke-academicus-van-middelbare-leeftijd met een jonge vrouwelijke journaliste wel erg standaard. Zoniet afgezaagd. Ook lijken de reacties van de hoofdpersonen, die normale burgers zijn, op het extreme geweld waar ze mee te maken krijgen, niet erg realistisch. Het kan er allemaal net mee door, maar het is duidelijk dat hier niet de kracht ligt van het schrijversduo. Het lijkt er erg op dat ze het handboek “thrillerschrijven 1.0.1” hebben geraadpleegd.
Ze gebruiken extreem korte hoofdstukken, als je dit goed toepast kan dit een enorm gevoel van vaart geven, maar ik vond dat de hoofdstukken in dit geval wel erg kort waren (124 hoofdstukken plus een proloog en epiloog binnen 500 bladzijden). Dit leverde soms een fragmentarisch beeld op.

Tot slot. Het boek leest als een trein. De schrijfstijl is vloeiend en efficient. Af en toe wat simpel misschien, maar erg effectief en het leest vlot weg.

Ik vind het een sympathiek boek en ik waardeer het ergens tussen de 3,5 en 4 sterren.
Het is de bedoeling dat dit een trilogie wordt. Mijn interesse voor deel twee is alvast gewekt.