Perenbomen bloeien wit

Perenbomen bloeien wit is het meest emotionele boek dat ik dit jaar gelezen heb.

Het gaat over Kees en Klaas, een tweeling, hun vader, hun jongere broertje Gerson en hun hondje Daan. Al sinds dat ze klein zijn spelen de kinderen “zwart”. Een spel waarbij ze een doel afspreken, dan hun ogen dichtdoen en proberen om bij dat doel te komen. Degene die daar als eerste is, heeft gewonnen.
Wanneer Kees, Klaas, Gerson, Vader en Daan op een gewone zondagmorgen met de auto naar opa en oma gaan, gebeurt het ondenkbare ... Ze verongelukken. Dat is het moment waarop voor Gerson de wereld voorgoed “zwart” blijft. Hij kan niks meer zien en moet leren om hiermee te dealen.
SPOILER ALERT:
Toen ik erachter kwam dat Gerson het bos inging, samen met Daan, en ging zwemmen tijdens de onweersbui kreeg ik een heel angstig gevoel... Gerson kwam niet meer boven ... en arme Daan bleef wachten totdat Gerson weer boven zou komen ... dit gebeurde niet. Gerson kon het leven niet meer aan en beroofde zich van deze privilege. Ik heb tijdens dat deel van het boek zo hard gehuild en ik wilde de tijd terugdraaien naar het moment dat ze nog geen ongeluk hadden gehad en ze nog (grotendeels) gelukkig waren. ;-;

Door de wisselende perspectieven van Kees en Klaas, Gerson zelf en hun hondje Daan krijg je een goed beeld van hoe iedereen met deze conditie omgaat.
Het boek was erg ontroerend en ik raad deze ook zeer zeker aan, ondanks dat het een jeugdboek is.