Red Country

“All struck with a madness of hope. Or of greed, depending on the observer's faith in humanity.”

Het uitgangspunt van Red Country heeft heel veel weg van een western, wat niet meteen mijn favoriete setting is. Dus opnieuw een First Law boek waar ik een beetje schoorvoetend in begon.
En ja, mijn favoriete Abercrombie is het niet geworden, maar het boeide mij voldoende om hem uit te lezen, wat van zijn voorganger niet gezegd kan worden.

“ A breeze blew up then and stirred the dust in the street and flapped the coats of the two men, no more than four or five strides of dirt between them.”

De setting had inderdaad veel elementen van een western: gelukszoekers, uitgestrekte landschappen, lange trektochten door een eentonig landschap, een scalperende inheemse bevolking en typische nederzettingen in een Wilde Westen-stijl vergezeld van de typische cast van inwoners.

Ook het uitgangspunt past in dit thema.
Alles draait rond Shy en haar stiefvader Lamb, die op zoek gaan naar de mannen die Shy's jongere broer en zus ontvoerden en hun vriend vermoorden. Zo sluiten ze aan bij een karavaan op weg naar een stadje ontstaan rond een goudmijn.

“All drunk on the chance of reaching into some freezing pool out there in the great empty and plucking up a new life with both hands. Leaving their humdrum selves behind on the bank like a shed skin and taking a short cut to happiness.”

Vanaf het begin krijgt de lezer hints dat sommige van de geïntroduceerde personages misschien niet zijn wie ze pretenderen te zijn. Sommige blijken zelfs oude bekenden te zijn. Dat laatste maakte mij heel enthousiast, maar uiteindelijk was dit ook wat mij het meest ontgoochelde.
De nieuwe personages waren vermakelijk en voelden echt aan, maar ze slaagden er niet meteen in mij volledig voor hen te winnen.

“One thing holding forth about justice at a thousand miles removed. Another having to press metal into flesh.”

Wat mij in deze boeken doet investeren, is de schrijfstijl van Abercrombie.
Zijn dialogen zijn altijd zeer levendig en vermakelijk. Zijn beschrijvingen kwamen tot leven in mijn hoofd en de POV's van zijn personages zijn direct herkenbaar en zeer levensecht.
De manier hoe hij de menselijke situatie beschrijft is enorm rauw en scherp en ik ben echt fan van hoe hij zaken tegelijkertijd poëtisch en platvloers naar voor kan brengen. Maar tegelijkertijd is het zijn voorliefde voor realisme tot pessimisme die er voor zorgen dat ik niet meteen kan zeggen dat ik hou van zijn boeken.

“A man of principle must make hard choices and suffer the consequences.”

Om eerlijk te zijn, begint Abercrombie's liefde voor het op zijn kop zetten van verwachtingen, zowel voor wat betreft de plot als de groei van zijn personages, zijn glans te verliezen.
In de eerste boeken die ik van hem las vond ik dit gedurfd, verfrissend en zelfs leuk. Maar nu voelt het alsof hij er alles aan zal doen om zijn verhalen zo somber, saai en zinloos mogelijk te maken. En uiteindelijk als lezer wil je toch iets van vooruitgang in een verhaal hebben en niet steeds weer te eindigen op dezelfde plek als je was begonnen.

“Evil turned out not to be a grand thing. Not sneering Emperors with world-conquering designs. Not cackling demons plotting in the darkness beyond the world. It was small men with their small acts and their small reasons. It was selfishness and carelessness and waste. It was bad luck, incompetence and stupidity. It was violence divorced from conscience or consequence. It was high ideals, even, and low methods.”

Dus uiteindelijk was dit boek gewoon oké voor mij. Het bevatte een aantal hele plezante en interessante stukjes, maar ook veel vervelende en irritante teleurstellingen.