Suske

Natuurlijk dat ik ook opgegroeid ben op Suske en Wiske. Het eerste album dat ik las, was De Koddige Kater. En daarna De Nerveuze Nerviërs. En dan bleek dat, net zoals mijn vader stapels tijdschriften van Spirou en Tintins liggen had, mijn moeder heelder (heelder) reeksen Sus en Wissen had.

Van de écht goeie, in de oude nog niet ingekleurde uitgaven: De koning drinkt, De Zwarte Madam, De Tartaarse helm, De tuf-Tuf-club – en epische verhalen zoals De Texasrakkers en De windmakers en De duistere diamant en De gouden cirkel (oooh zo triestig). Hooked, needless to say.

We hadden alle albums, tot ergens begin de jaren 1980: dan was het echt wel duidelijk dat het beste er af was – een alliteratie in de titel, een braaf verhaaltje dat telkens een doorslag was van iets anders, en hop, gedaan. En trouwens, tegen dan waren we ouder dan tien, en lazen we voornamelijk boeken zonder prentjes, en dus verdwenen Sus en Wis in de achtergrond.

Niét braaf, dat is hoe ik ze in mijn hoofd wou houden, ook veel later. En vandaar dat ik die nieuwere albums nooit gelezen heb.

Er ging een enorme reclamecampagne aan Amoras vooraf, met multimedia en geluid en Facebook en alles: het zou Suske en Wiske anders worden, voor een volwassener publiek. De uitgangspunten: hoe zou het eiland Amoras er in 2047 uitzien? En is huilen tijdens het lezen van een stripverhaal zo verkeerd? Niet in de gewone (“rode”) reeks, maar als een spin-off.

Bekende ingrediënten en uitgangspunten: Professor Barabas moet naar een congres om de wereldproblemen aan te kaarten en op te proberen lossen, Lambik is net ontslagen en heeft een idioot (en gevaarlijk) plan om “alles” weer in orde te krijgen, Suske en Wiske moeten voor Barabas zijn labo in de gaten houden, want hij vermoedt dat er mensen inbreken als hij er niet is.



En dan gaat het allemaal fout: Barabas wordt ontvoerd; Lambik (en Jerom, die hij op sleeptouw nam) komen aan de teletijdmachine prutsen, Suske en Wiske zaten er net in, en zij belanden ergens ter wereld, ergens in de tijd – dat snel blijkt Amoras te zijn, in 2047. Waar, op de een of andere manier, Barabas ook is: ontvoerd door niemand minder dan Krimson.

Verhaal degelijk, tekeningen in orde, her-verbeelding van hoofdpersonages uitstekend.

Ik vond het een zeer goed begin van verhaal. “Begin”, inderdaad, want ‘t eindigt op een cliffhanger. Ik heb denk ik iets meer dan zes euro betaalt voor het eerste nummer: ik ga dat met plezier betalen voor het tweede nummer ook. (Zelfs al had ik de indruk dat het gelijk wat kort was. En ik hoop dat de resolutie een duw krijgt, want het was wel blokkerig nu.)



Aangeraden, voor tieners en ouder.