The Last Ring-Bearer

Een andere vertelling van Lord of the Rings, dit. Het uitgangspunt is dat de geschiedenis geschreven wordt door de winnaars — en dat Lord of the Rings zoals neergeschreven door Tolkien niet veel meer is dan een na-de-feiten-verheerlijking van één zijde in een conflict dat veel ingewikkelder was dan simpelweg goed versus kwaad.

Een aantal zaken op voorhand: een “orc” is wat mensen uit het Gandalf-kamp de mensen van Mordor noemen, het is geen apart ras of zo. Dwergen bestaan niet, draken bestaan niet (al weet iedereen wel iemand wonen wiens grootvader draken zou gezien hebben), Sauron is gewoon Sauron IV, koning van Mordor. Mordor zelf is één van de grote beschavingen, op de rand van een industriële revolutie, en naast bijvoorbeeld de enorm belangrijke handelsnatie Umbar — terwijl Rohan en Gondor in vergelijking maar armetierige koninkrijkjes zijn, waarvan de heersers in middeleeuwse toestanden en bijgeloof leven.

Mordor zat met een ecologisch probleem: klimaatwijzigingen hadden het land uitgedroogd, en fouten in irrigatieplannen hadden de oppervlakte verzilt. Daardoor waren ze afhankelijk van handel voor hun overleven. Omdat hun groeiende cultuur van wetenschap en innovatie ze tot een bedreiging voor de Elfen maakte, zagen die laatste hun kans om de handelsroutes dicht te nijpen en zo Mordor in de tang te nemen.

Elfen zijn magische wezens, ‘t is te zeggen: de wereld van de Elfen is magisch, hun wereld was in contact met onze wereld, zij zijn naar hier gekomen. Ze zijn met niet veel, maar ze hebben veel macht, die ze bedreigd zien door de wetenschap-gebaseerde mensen van Mordor. Koppel dat met een imperialistische en oorlogsgezinde Gandalf, en het geeft een volledig ander beeld dan wat uit Lord of the Rings naar voor komt.

Aragorn is één van de dozijnen Dunedain uit het noorden, min of meer rovershoofdmannen die allemaal beweren af te stammen van een mythische koning Isildur. Hij wordt volledig gestuurd door de Elfen en Gandalf, krijgt instructies om Boromir te vermoorden en later Denethor, neemt zogezegd de macht over in Gondor maar is eigenlijk een pion van de échte machthebber, een drieduizend jaar oude Arwen die een relatie met Aragorn ziet als iets tussen pedofilie en bestialiteit.

De Nazgûl zijn een groep mensen uit Mordor, steeds wisselend maar altijd met negen, die hun leven geven om magie uit Mordor te houden en hun beschaving een kans te geven om zich te ontwikkelen zonder de invloed van elven. De Ring zelf is bijna irrelevant: het was niet meer dan een afleidingsmaneuver om Mordor tijd te geven, eens duidelijk was dat Gandalf en de elfen een Endlösung aan het voorbereiden waren, om een leger op te bouwen voor een soort preëmprieve blitzkrieg.

Wat mislukt: Aragorn sluit een pakt met het is niet duidelijk wie om ondode krijgers te leiden, Mordor wordt verslaan, de elven vallen Mordor binnen en houden er grote kuis. Al wie een opleiding heeft, wordt geëlimineerd, doodseskadadrons zuiveren het land van alles wat ook maar ruikt naar wetenschap.

Faramir en Éowyn worden een zijspoor gezet onder min of meer huisarrest in Ithilien, en de elven beginnen Umbar te infiltreren, met plannen om hun klauwen in Khand en Harad te slaan.

In die context komen we Haladin en Tzerlag tegen, twee orcs (een medicus en een soldaat) op de vlucht in Mordor. Ze redden Tangorn, een Gondoriaanse edelman die een genocide niet zag zitten, en samen doden ze Eloar, de zoon van een hooggeplaatste elf.

Waarop Haladin gecontacteerd wordt door een stervende Nazgûl, met een opdracht om de wereld van de elfen en die van de mensen van elkaar te scheiden.

Spannend, boeiend, jammer genoeg bij momenten echt niet zo goed vertaald uit het Russisch, maar: helemaal de moeite waard.

En ook: wegens copyrighthistories met de mensen van Tolkien, gratis on-line te vinden.

This was a fun, daring work. It manages to reimagine The War of the Ring from Mordor's perspective in a believable way, as well as looking at how the after-effects of the war would have played out in a “realistic” setting. The end result is a book that you would need to be well-versed in Tolkien to appreciate, while also being something that most Tolkien fans would probably dislike as it “ignores the beauty” and “misses the point” of the original. Regardless, I loved the concept of “history is written by the victors” applied to a beloved tale.