The Last Tale of the Flower Bride

Definitely a 4.5 and I'm excitedly rounding it up.

I've had a very interesting relationship with Roshani's books. I DNFd both her first two YA books because I just couldn't get through the writing. Then I discovered the Aru Shah quintet and that is definitely one of my favorite all time favorite series, which has given me a lot of joy. The Gilded Wolves trilogy on the other hand felt both enticing and frustrating at the same time, so I was ultimately not very satisfied with it. So I was skeptical going into this book but I had also read many good things about it across the blogosphere, and I wanted to experience it for myself. And I'm so glad I did.

I'm not particularly a fan of purple prose and tbh Roshani is kind of a master at it, which has probably been one of my issues with her books in the past. But maybe I was in a better mood this time or I was better prepared to handle it, because her ornate and flowery writing style works perfectly for this story. This book is about fairytales - real or imaginary - the magical world we wish to inhabit and escape our real life; it's about finding a love that borders that line between magical and maniacal and reveling in it; it's a story of stories, the author intricately weaving the nuggets of so many fairytale inspirations into her characters and their conversations. If I'm being flowery myself, it's coz I'm unsure how to describe this book except that it demands surrender to its words and magic, and I was a willing participant.

We never get the name of one of our POV characters, only referred to as the Bridegroom. He has this hunger for something unknowable, and desire to discover magic, so finds himself easily captivated by the mysterious Indigo, whose only condition is that he never pry into her personal affairs. Their marriage is like a bed of roses - petals and thorns and everything in between - sucking him deeper unwittingly into her past and secrets.

The other POV is in the past where we get to spend time with Azure, as she becomes friends with Indigo and how this deep friendship takes unimaginable turns. Their bond was absolutely marvelous to read about - in both its profound love and magic, as well as the toxicity which is not always visible. As we get to know Azure and Indigo from their childhood and adolescence more, the Bridegroom also delves into the past, trying to find the traces of the missing Azure. And we get the final revelation, it was both a stunning reveal as well as easily predictable, if only we were paying attention. Which itself is not easy to do in this book because it keeps luring us in with beautiful lines upon beautiful lines, waiting to be highlighted.

I listened to the audiobook of this one, just captivatingly narrated by Steve West and Sura Siu. I was also alternating a bit with the ebook coz I wanted to note down atleast some of the lovely prose. And I can only say at the end that I hope everyone will give this a try. If you love fairytales, if you love stories of love which go into unexpectedly dark places, if you love books with beautiful writing that will allure you and not let you go - then this is the perfect read for you.

Tot nu toe was mijn enige ervaring met auteur Roshani Choksi een boek dat ik uiteindelijk besloot niet uit te lezen (The Gilded Wolves). Het volstaat te zeggen dat ik een beetje aarzelend aan dit boek begon. Ik geloof echter in het geven van tweede kansen, dus ik probeerde zo onbevooroordeeld mogelijk te lezen.
Vooral met zo'n uitgangspunt, dat wel helemaal op mijn lijf staat geschreven: een gothic sprookjesachtig verhaal met een dreigend mysterie in zijn kern. Dus ik was van bij het begin helemaal geïntrigeerd.

“She looked like the nostalgia that settles in your ribs at the end of a story you have never read, yet nevertheless know.”

De schrijfstijl was ongetwijfeld erg mooi.
Poëtisch, weelderig en kronkelig, ongrijpbaar en mysterieus, waarbij het een etherische sluier weefde over een even raadselachtig en, eerlijk gezegd, nogal bizar verhaal. Soms werden mij de bombastische zinnen, die altijd iets meer wilden zijn dan wat je op het eerste gezicht dacht, een beetje te veel, maar over het algemeen heb ik echt genoten van hun bijna hypnotiserende kwaliteit.

“I thought of Melusine bathing in the dark, anchored to her wild body in the hopes that her husband might let her have this one privacy, might even break the spell.”

Doorheen het boek werden veel verwijzingen naar sprookjes en mythologie gemaakt, wat op mij ook een grote aantrekkingskracht uitoefende. Vooral de verwijzing naar Melusine was voor mij een zeldzame nostalgische trip. Ik werd bijna getransporteerd naar de eerste keer dat ik dit verhaal in een oud sprookjesboek las en hoe het me toen ook wist te betoveren.

“If you combed through enough fairy tales, untangled their roots, and shook out their branches, you would find that they are infested with oaths”

Maar ik had ook al snel in het snotje dat ondanks de blurb van het boek, het mysterie niet de belangrijkste aantrekking zou mogen zijn om dit boek op te pakken, gezien het eigenlijk al van bijna in het begin vrij voor de hand ligt wat het mysterie is. Dit had me moeten teleurstellen, maar hier hield ik wel van de ingewikkelde, met doornen-beladen reis naar de bevestiging van mijn vermoedens.
Belangrijk om te vermelden is dat terwijl ik dit schrijf er reeds een maand verstreken is sinds ik het boek uitlas en ik nu nog steeds de aangrijpend mooie atmosfeer van dit boek kan oproepen. Ook al zegt mijn hoofd dat dit verhaal eigenlijk maar flauw was, toch voel ik het nog door mijn aderen stromen.

“At first, it sat in our marriage like a blue- lipped ghost, hardly noticeable until a trick of the light drew it into focus.”

Dus ook al was het mysterie niet zo mysterieus, de manier waarop het werd verteld was zo verbluffend mooi dat het me steeds opnieuw lokte om verder zijn diepere, minder voor de hand liggende geheimen te ontrafelen. Wat uiteindelijk werd onthuld was een verhaal over familietrauma's, obsessieve en destructieve liefde en een geestdriftig geloof in het escapisme van sprookjes.
In sommige opzichten deed het me denken aan “You Let Me In” van Camilla Bruce, met zijn magische wel-nietes spelletje. Ook had ik flashbacks naar de oude film met Kate Winslet “Beautiful Creatures”

“Every fairy tale has blood flecked on its muzzle.”

Hoewel ik rationeel kan toegeven dat ik het verhaal toch wel traag vond en soms zelfs op het randje van saai, de schrijfstijl en de belofte van magie hielden me gebiologeerd tot het einde. Achteraf gezien ben ik ook behoorlijk onder de indruk en ontroerd door de manier waarop een aantal zeer uitdagende thema's in dit fantastische verhaal zijn verweven.
Absoluut geen boek voor iedereen en helaas een beetje bedrieglijk in zijn marketing, maar ondanks mijn aarzelingen denk ik dat ik best wel van dit boek heb genoten.

Rating: 2.75/5 Stars

The title and cover of “The Last Tale of the Flower Bride” initially grabbed my attention and I got gothic horror vibes. However, the book diverged from my expectations a lot.

The narrative follows a scholar of myths, known simply, as the Bridegroom whose eerie fascination with fairy tales and magical doors hints at guilt. He's meeting Indigo Maxwell-Casteñada, heiress to a fortune, regarding a historical fairy tale piece in her collection. They weirdly get into a relationship and later get hitched, with Indigo making her husband promise her to never pry into her past. Obviously, he agrees or else we'd not be having a story. As you'd expect cracks start to show after years of marriage and Indigo's past comes calling.

Insert Azure, a childhood best friend of Indigo. I know the names are an eye roll. The two girls are creepily obsessed with fairytales and magic doors that might appear and take them. The situation keeps getting weirder and weirder and the adults in their lives just let them, but the narrative began to lose me at this point. The author fails to create doubt about the genre, resulting in a narrative that feels more like a misguided thriller than true gothic horror. The unsettling dynamics between Indigo and Azure lack a compelling explanation, leaving them as merely troubled teenagers with fantastical delusions and ghostly beauty.

One major flaw is the absence of substantiveness. Whether be plot or character-driven elements throughout most of the book. While the prose is beautifully crafted, it becomes excessively verbose, lacking a compelling storyline until the predictable plot twists in the conclusion. Roshani's strength in prose is overshadowed by weak characterization and subpar storytelling. No offence intended, but the excessive prose fails to compensate for the overall shortcomings in the book's plot and character building.

The book's peculiar structure caught my attention too. Normally, a book follows a three-part structure—beginning, middle, and end. However, here, the first two or three chapters encompass the entire beginning. The narrative then oscillates between two POVs, delving into backstory, and creating difficulty in pinpointing a distinct middle section. The conclusion merges with twists from the initial part, resulting in an unclear middle. This experience felt akin to starting an audiobook, dozing off, and waking up to find it already at the end.