The Path of Daggers

Kan het nog trager dan boek 7? Jazeker! Ik overdrijf niet: meer dan 200 bladzijden aan een stuk zijn gebekvecht tussen een hele reeks vrouwen te paard op weg naar een boerderij.

(Alle verschillende Sea Folk-personages zijn trouwens van “interessant en intrigerend” in het begin ondertussen helemaal overgeslaan naar “arrogant en saai”. Bleh.)

Perrin is, euh, op weg naar ergens?, denk ik. En dan komt hij een resem Shaido tegen, maar niet vooraleer we pagina's en pagina's en pagina's en pagina's en pagina's en pagina's en pagina's en pagina's en pagina's (you get the point) gelezen hebben over al wat hij denkt en voelt. Mat is afwezig in het boek.

En Rand is omringd door mensen die hem eigenlijk geen van allen af kunnen. Little wonder, want ‘t is ondertussen ook een complete urk van een vent geworden.

Dóór al de nonsens lezend, is het wel ergens verfrissend om te zien hoe ingewikkeld het eigenlijk is: in tegenstelling tot veel andere boeken/reeksen, is het in Wheel of Time pijnlijk duidelijk dat iedere partij zijn of haar eigen agenda heeft. Zelfs een minuskule stadstaat als Mayene heeft nog zijn eigen waardigheid en zijn eigen intriges, en iedereen kijkt naar iedereen met meer dan veel wantrouwen.

Koppel dat aan een nominaal hoofdpersonage, Rand, die enerzijds de redder des mensheids zou kunnen zijn, maar anderzijds ook niet, waar de ene helft van de partijen (Seanchan, White Tower) controle over wil krijgen en die zelf ook iedereen wil/moet manipuleren om te krijgen wat hij wil, die een wapen maakt (Black Tower) waar hij eigenlijk nooit vat op heeft gehad, en die hoedanook langzamerhand krankzinnig lijkt te worden – da's wel boeiend, ergens.

Ik kan me ook geen reeks of boek voor de geest halen waar het concept van fog of war zo nadrukkelijk aanwezig is. In tegenstelling tot pakweg de raven van Song of Ice and Fire is er in Wheel of Time weinig of geen communicatie. Op een paar uizonderingen na, als er via de droomwereld Tel'aran'rhiod gecommunceerd wordt, weten zelfs de hoofdpersonages niet van elkaar af.

Absoluut niet aangeraden als boek op zich. Een geluk dat ik zeer snel kan lezen, en dat het boek zich bij uitstek leent tot snel lezen: ondanks het aantal woorden is, ahem, de informatie-densiteit bijzonder laag.

Dit is trouwens waar ik Wheel of Time opgegeven had, 15 jaar geleden. Benieuwd wat er mij nog te wachten staat.