The Running Grave

Oh, jawadde, ze doet het toch maar weer zeg!

Het was al heel lang geleden dat ik speciaal op ben gebleven om een boek uit te lezen. Ik kon het gewoon niet wegleggen.
Ja, dit is een gigantisch boek en één van de kritieken die ik het meest lees over deze serie is dat de boeken ingekort moeten worden, maar daar ben ik het dus helemaal niet mee eens. Ik vind het fantastisch om het ganse onderzoek van naaldje tot draadje te volgen. Het bouwt de spanning op, terwijl het voor mij ook enorm meeslepend en bijna dwangmatig leesbaar is.

“ ‘You,' said Wace quietly, his voice now more hoarse and cracked than ever, ‘are remarkable.'And in spite of herself, Robin felt an irrational pride in Wace's approval.”

Dit was voor mij waarschijnlijk al het beste Strike boek tot nu toe.
Deze keer onderzoeken Strike en Robin een religieuze sekte en hierbij gaat Robin undercover. Ja, mannekes, hiermee is de toon direct gezet en ik zat bijna gans het boek op het puntje van mijn stoel waarbij het continue dreigende gevaar voelbaar aanwezig was.
Enorm beklijvend, ongemakkelijk met momenten en fascinerend. Als rationeel denkende mens vind ik het onbegrijpelijk hoe mensen voor zo'n sektes kunnen vallen, maar de manier waarop het hier wordt overgebracht creëerde een soort van begrip dat extreem oncomfortabel en beangstigend is.

“So here stood Cormoran Strike, slimmer, fitter, clearer of lung, alone in his attic, poking broccoli angrily with a wooden spoon, thinking about not thinking about Robin Ellacott.”

Naast dit hoofdverhaal wordt het boek perfect gebalanceerd met andere zaken waar het detectivebureau aan werkt en persoonlijke interacties. Strike en Robins relatie, a.k.a. de langzaamste slowburn die ooit langzaam brandde, kent wat plotwendingen en dat laatste hoofdstuk deed me grommen van frustratie. Boek 8 kan maar beter snel komen!