Tower of Thorns

Er is iets aan het schrijven van Juliet Marillier dat me doet denken aan gouden herfstdagen, aan de geur van een bos na regen, als het bladerdak nog druipt en dappere zonnestralen wazig door de gaten schijnen. Het is als een gezellige leesstoel voor een knisperend haardvuur. Ik hou zo van hoe betoverend en meeslepend het is.

Dit specifieke verhaal was absoluut magisch. Opnieuw toont Marillier zich een meester in het gebruik van traditionele folklore en sprookjesachtige elementen om een geheel eigen verhaal te weven.
Ik genoot van elke seconde van dit verhaal en racete tegelijkertijd naar het einde terwijl ik wilde blijven baden in zijn onbekenden. Het was bitterzoet en betoverend.

Ik hield al van Grimm en Blackthorn als personages na boek één, maar dit boek maakte hen tot een van mijn favorieten. Mijn hart gaat echt naar hen uit en ik vond het boeiend om meer over Grimm's verleden te leren.

Nu wil ik tegelijkertijd zowel meteen in het laatste boek van deze serie duiken, als het achterhouden en koesteren om naar uit te kijken.
Absoluut adembenemend!