Wojny Przestrzeni

3½ ★ zaokrąglone w górę.
Ocena nieco niższa niz pierwszego tomu, gdyż w pewnym momencie nieco zmęczył mnie natłok cameo. W „Pokoju światów” mamy Grabińskiego, który do tematyki kolejowo-demonicznej pasuje jak ulał a nawiązania do legend i baśni są wpisane w samą konstrukcję świata, ale w „Wojnach Przestrzeni” jest taki moment, w którym fantastyczne twarze wyskakują zza każdego rogu, i miałam przesyt (nie wspominając że samo istnienie ich wszystkich w świecie, w którym w czasie I wojny światowej Marsjanie zrobili nam duże kęsim w naszą wersję historii jest DUŻYM naginaniem prawdopodobieństwa). O wiele bardziej wolę jednorazowe aluzje (kucharz Chińczyk czy pewna dorożka), nie narzekam też na pewnego kota z Malowanej Moskwy, bo jest tam wstawiony logicznie, ale cała banda z podgórskiej knajpy jednak mi zgrzyta. Jednak po przymknięciu na nich oka rozgryzanie kolejnych fint w fintach Kutrzeby i tajemniczego Szóstego przynosi dużo czytelniczej frajdy.