Bahar

The fangirl-idol dynamic in this story was instantly captivating for me. Knowing this was an Alice Oseman novel, I expected her to steer clear of clichéd, overused plotlines—and for the most part, she did. While the ending didn't entirely avoid predictability, I still felt she offered a fresh perspective overall.

The messages about what it means to be a fan were clear, though they didn't resonate with me as deeply as the themes in Radio Silence. I found myself less interested in these ideas and more engaged by certain characters. I loved Angel; she felt genuinely comforting. Jimmy, on the other hand, was harder to understand. His decisions often seemed impulsive, lacking clear purpose, which sometimes detracted from the story's momentum.

Still, I admire Alice's effortlessly engaging writing style. It's a pleasure to read her work in the original language, avoiding the limitations of a poor translation. Her characters, too, have a unique charm—authentic, genuine, and refreshingly raw.

I may need more time to fully understand the symbolism woven into the story, and I plan to do a little research on it. I'm looking forward to dive deeper into Alice Oseman's other novels!

Wattpad'te yayınlanırken okumuştum ilk kez. Sanırım 7-8 sene olmuş ilk defa bu hikayeyle karşılaşalı.

Karakterler iyi yazılmış. Devrim'in espri anlayışı ferahlatıcı ve eğlenceliydi; bu özelliği onu hemen sevdiriyor. Poyraz da benzer şekilde kendine özgün ve iyi yazılmış bir karakter. Yardımcı karakterler de gayet iyiydi. Bir tek öfke duygusu çok ön plandaydı, gerek var mıydı bilemiyorum.

Olay örgüsü güzel ama her dakika heyecan doruğuna çıkardığı için akış epey monotonlaşmış. Birçok sahneler gereksiz geldi. Betimlemeler kısalabilirdi mesela. Olayların büyüklüğü ve heyecanı neredeyse hep aynıydı. Bu yüzden kitap sonlara doğru sıkmaya başladı. Yine de dolu dolu bir kitaptı. Eline sağlık yazarın :)