Oguzhan Kircali

Satranç'tan sonra Korku'yu tavsiye üzerine okudum. Bir o kadar güzel, duygu betimlemeleri derindi. Korkuyu ve şaşkınlığı iliklerime kadar hissettim.

Çok akıcı bir hikayeydi. Tek aklıma takılan 3-4 ay gibi bir süre krizler, travmalar, kitaptan satranç üstadı olmalar için yeterli değilmiş gibi geldi. Ayrıca sonu da son oyun gibi yarıda kaldı.

Çok susadığında en temel ve sıradan görünen ihtiyacın yavaş yavaş en hayati ihtiyaca dönüşeverir ya. İşte gerçekten insanları dinlemenin hayati önemini hatırlattı bana. Berrak, yalın, su gibi yani. Çok tatlı, akıcı bir kitaptı.