Tim

Hoe ga je er mee om als je, naast een echt mens, ook nog eens een van de beroemdste personages uit de jeugdliteratuur bent?

Christopher Milne is een van de weinige mensen die zich bij het beantwoorden van deze vraag kan baseren op zijn eigen ervaringen. Behalve een echt jongetje van zes was hij ook Christopher Robin (in het Nederlands: Janneman Robinson), een personage uit de Winnie the Pooh verhalen.

‘The Enchanted Places' is het eerste deel van een drieluik welke Christopher schreef over zijn leven. Hij vertelt over zijn jonge jaren, hoe hij opgroeide in Londen en Cotchford Farm, hoe hij werd opgevoed door zijn Nanny en hoe weinig hij zijn eigen ouders zag. Eerlijk schrijft hij dat hij niet weet of hij van zijn ouders hield omdat ‘in those early days, I just didn't know them well enough'.

In eerste instantie klinkt er veel verbittering in het boek door. De schrijver maakt duidelijk dat hij er niet voor heeft gekozen om beroemd te zijn en hij vraagt zich hard op af of zijn vader hem dit wel aan had mogen doen. Hij zet zich af tegen het karakter en geeft aan dat hij slechts een deel van het personage is. Daarnaast is ‘Christopher Robin' een combinatie van zijn vader en de fantasie. Toch valt het niet te ontkennen dat met het omslaan van de bladzijdes de warmte in het boek toeneemt.

De schrijver van dit boek lijkt oprecht enthousiast te zijn over zijn onderwerp, de tv-serie Fawlty Towers. Met een populaire schrijfstijl raast hij in dit boekje door de Fawlty Towers geschiedenis. Met hier een daar een leuke wetenswaardigheid en een korte beschrijving van de levensloop van de hoofdrolspelers probeert van Heuven dit boek, welke voornamelijk bestaat uit een nauwkeurige omschrijving van alle twaalf geproduceerde programma's, nog enige inhoud te geven. Veel heeft het allemaal niet om het lijf. De inhoud is mager en alleen leuk voor de extreme fan, al ben ik bang dat die hier weinig nieuws zal aantreffen.

Hypnose is de eerste thriller van Lars Kepler en dat is te merken. Het boek boeit en je wilt het uitlezen, maar de personages zijn zonder enige vorm van karakterontwikkeling en vlak als boardkarton. De dialogen zijn regelmatig storend slap en ongeloofwaardig. Toch lijk je de schrijvers dit te vergeven naarmate het boek vordert. Er gebeurt genoeg en de schrijvers weten goed spanning op te roepen en gebruik te maken van ‘cliff hangers' aan het einde van het hoofdstuk.

Hypnose van Lars Kepler is zeker geen hoogvlieger binnen het thrillergenre, maar het winterse verhaal is prima geschikt als verkoeling tijdens een warme strandvakantie.