Bone Crier's Moon

Helaas is het mij vorig jaar niet gelukt om al mijn oude Owlcrate-boeken te lezen, maar met nog maar 3 boeken over, wordt 2024 het jaar, te beginnen met deze Bone Crier's Moon.

Ik kan me nog herinneren dat toen dit boek uitkwam, het behoorlijk wat aandacht kreeg. Ik denk dat de prachtige cover van Charlie Bowater er iets mee te maken had, maar ook het verhaal klonk interessant. Bij nader inzien kan ik me niet herinneren dat ik er daarna veel meer over heb gehoord, dus ik zou dat kunnen opvatten als een indicatie dat het niet één van die YA-boeken is die lang na hun aanvankelijke hype voortleven.
Dit was echter niet iets waar ik aan dacht toen ik dit begon te lezen. Ik startte met een open geest in dit verhaal, hopende op een boeiende mythologie en een hartverscheurend verhaal over gedoemde geliefden.
En tot op zekere hoogte voldeed dit boek aan die verwachting.

De mythologie was fascinerend en uniek, maar ging helaas niet zo diep als ik had gewild.
Hetzelfde kan gezegd worden voor de wereld in het algemeen, die aanvankelijk goed bedacht was, veel inspiratie haalde uit het middeleeuwse Frankrijk en dat folkloristische gevoel opriep. Maar dit voelde na een tijdje als slechts oppervlakkig fineer, gedragen door het gebruik van een Frans geïnspireerde woordenschat, die soms wat geforceerd aanvoelde.

Wat de gedoemde geliefden betreft, dit was naar mijn mening het zwakste deel van het boek.
Tegenwoordig is dit iets waar ik vaak problemen mee heb in YA-boeken. Ik heb moeite met het geloven van de relaties, omdat alles zich te snel ontwikkelt, zonder de juiste connecties over te brengen.
Hier was dit vast en zeker het geval. Ik geloofde de gevoelens tussen deze twee gewoon niet. Er was geen vonk, geen hunkeren of verlangen. We werden simpelweg verteld dat ze elkaar het ene moment haatten en het andere moment niet zonder elkaar konden leven. Meh.

De schrijfstijl was wel mooi, meeslepend en soepel.
Afgezien van een paar zinnetjes waar ik last van had (“My heart pounds out of my chest” werd een paar keer herhaald. Niet it feels like, maar gewoon zo, alsof hun hart LETTERLIJK buiten hun borstkas zit.) las het vlot en gemakkelijk weg.

Al met al was dit boek gewoon plezant.
Als ik de dingen die ik niet leuk vond of me irriteerde kon negeren, kon ik me wel in het boek verliezen. Het grootste potentieel zit hem in de mythologie en mijn fascinatie en wens om daar meer over te leren waren wat mij voortstuwden om steeds te willen verder lezen. Uiteindelijk is dit ook de reden dat ik voldoende geïntrigeerd ben om het vervolg te willen lezen.