Die verevrou

“Sy gaan staan onder die stort. Eers met net die koue kraan oop om haar uit die kokon te ruk waarin sy haar die afgelope drie dae toegespin het – nie die gladde geel kokon van 'n sywurm nie, maar 'n blarerige, onnet spul, die nes van 'n tuinspinnekop.”

Hierdie aanhaling uit die boek het my getrek, en dit het uiteindelik ook vir my aangedui hoe ek die boek ervaar het. Om te lees oor die lewe van Liora en haar familie was soms soos om onder ‘n koue stort in te klim, en die tinteling van die koue water oor my lyf te ervaar. Net so het dit my uit die gemaksone van die gladde geel kokon geruk om te lees oor die vreeslikhede van die oorlog in Algerië, waarvan ek maar min weet.

Van die karakters is die boek en hulle lewens, is ook maar 'n blarerige, onnet spul, die nes van 'n tuinspinnekop. Soos regte mense is. Mense na aan mekaar pleeg verraad, mishandel mekaar en het mekaar ook lief.

Boeke wat losweg gegrond is op die werklikheid, trek my altyd. Boeke met ‘n verhaallyn wat sou kon wees, is my ding. Die lewe van Liora Papalato, geïnspireer deur wyle Luisa Pappalardo wat afspeel in Oudtshoorn, die oorloggeteisterde Algerië en Parys, was opwindend, skrikwekkend, tragies, soos die lewe self dikwels is.

Die boek het my geraak op plekke wat moeilik is om te beskryf, dis eerder ‘n emosie as ‘n mening. Volgens die skrywer is die aanvanklike manuskrip verskeie kere afgekeur, maar hy het volhard. Ek is bly hy het. Welgedaan!