I, Partridge

Um, wel, ja.

Ik heb daarnet nog eens het begin van Knowing Me, Knowing You opgezet:



En jawel, dat bleef overeind. De stukken van dit boek waar ik me kon voorstellen hoe het “in het echt” was, omdat ik de beelden voor ogen had, konden soms nog nét een glimlach van herkenning brengen. De rest: not so much.

Tegen het einde van het boek doet “Alan” alsof hij doet alsof hij stukken Wikipedia overneemt om aan een minimum aantal woorden te geraken voor zijn uitgever, en dat was het moment dat het een beetje pijnlijk werd, en niét op een goede manier.

Voor iemand die de figuur niet kent: niet aangeraden. Voor iemand die de figuur wel kent: in geschreven versie ook niet (of het zou voor dat soort superfans moeten zijn dat een hele kamer vol Alan Partridge heeft hangen). In audioboekversie: misschien wel.

Steve Coogan's lectuur is niet meteen fantastisch, maar het helpt wel dat hij Partridge is, natuurlijk. Audioboek beter dan boek, en met video erbij zou het nog beter zijn, en hey, kom het tegen: de grappigste stukken zijn gewoon hervertellingen van dingen die hij al op tv gedaan heeft.