Schorshuiden

Het is een boek als een boom, vol vertakkingen, waarvan veel doodlopen. Ik vraag me af of het bewust is gedaan, omdat het bos zo'n belangrijke rol speelt in het boek. Het zou iets zijn wat ik me bij Annie Proulx kan voorstellen: een poging om een hele complexe geschiedenis ophangen aan iets wat de structuur van het verhaal leidt, zoals het knopenboek in Scheepsberichten, en de accordeons in Accordeon Misdaden.

Ik vond het soms meeslepend, maar soms ook rafelig. De constante fragmenten uit familiegeschiedenissen die dan plotseling eindigen met een gruwelijke dood. Pas nadat ik het boek uithad ontdekte ik twee stambomen achterin het boek, waarvan ik liever wilde dat ik van te voren van het bestaan had geweten.

Een deel van het boek heb ik geluisterd, als luisterboek, via Storytel. Daarvan bestond alleen de engelstalige variant. Die bracht het wel iets meer tot leven. Misschien kwam het door de verteller die buitengewoon goed was in stembuigingen en accenten, of — en dat weet ik niet helemaal zeker — omdat het verhaal in het engels toch beter tot zijn recht komt. Ik vermoed van wel. Alles leek toch net iets puntiger, en dat kan dit boek wel gebruiken.