The Sandman: Overture

Heiligschennis! Een prequel voor Sandman, één van de allerbeste comics ooit, vijfentwintig jaar na datum, wie doét nu zoiets?

...oh, wacht, wat? Neil Gaiman zelf? Ah. Even kijken, dan maar.

Van die prequels voor dingen die erg populair zijn, da's altijd riskant KUCHDune prequels Kevin J. Anderson KUCH Brian Herbert. En zelfs als het de auteur zelf is – ik moet direct denken aan de Prelude to Foundation-boeken – voelt het vaak als niet vele meer aan dan een poging om nog maar eens rap te cashen op succes van lang lang geleden.

Maar kijk, nog maar het eerste van de geplande zes delen van Sandman: Overture gelezen, en het voelt redelijk goed aan.

Het moet gezegd: Sandman begon redelijk in medias res, met een hele resem onbeantwoorde vragen (hoé kwamen zijn attributen terecht waar ze terechtgekomen waren, om maar iets te zeggen). Komt daarbij dat het Sandman-universum zich helemaal leent tot uitbreidingen en toevoegingen: Dream Hunter, Death: The High Cost of Living en andere Death-boeken, dat voelde ook allemaal redelijk goed aan.

Bij deze niet anders. Gaiman is in zijn element, J.H. Williams III (Promethea, Batwoman) tekent bijzonder goed (prachtige spreads!), het verhaal heeft me mee vanaf het begin: laat maar komen, de rest. En dan koop ik dat denk ik eens op papier, om naast mijn andere Sandman-boeken te zetten.