Aurora

Qua standaardverhaal kan het tellen: het generatieschip op weg naar een andere planeet.

Als ik daar geen paar dozijn boeken en verhalen over gelezen heb, heb ik er geen één gelezen.

Maar dit is wel één van de betere in het genre. Er zijn echte personages, het schip wordt mettertijd ook een personage, en het heeft een begin, een midden en een einde.

In het begin van het boek komen we bijna aan op Tau Ceti, en is het hoog tijd dat ze aankomen. De microben en bacteriën en virussen aan boord evolueren sneller dan de grotere beesten en de mensen, er zijn wel degelijk gesofisticeerde 3D-printers die vanalles kunnen maken, maar sommige grondstoffen raken op, enfin, het schip loopt eigenlijk op zijn laatste poten.

En dan, zonder veel van het plot te verklappen, gebeurt wat eigenlijk te voorzien was: er gebeuren onvoorziene dingen.

De rest van het boek is probleemoplossen. Een beetje The Martian dus, maar met meer personages, meer op het spel, en vele keren meer literatuur dan The Martian – dat voor al zijn wijs zijn toch wat MacGyver In Space was.

Een mooi boek, met een logisch maar daarom niet minder mooi einde.

Originally posted on bluchickenninja.com.

I really enjoyed Aurora, it's one of those books set on a generational ship. I've found that most books like this usually occur about halfway through the journey and almost always have some sort of plot twist. Aurora is different because it does not have a plot twist and deals with what happens when the ship gets to it's destination.

One thing I found great about it is that the main character is mentally stunted, it's never properly explained what her problems are, though we learn that it may be caused by living on the ship. The thing I love about this is that her disability is not the whole point of the story, it's just something she has and despite having it, is still able to get on with her life just like everyone else on board.

Now this book is a hard sci-fi, I love hard sci-fi and I really enjoyed all the science-y bits in this, but I found some parts were just a little too technical. I ended up skipping pages because I didn't understand the physics. I still enjoyed the book despite this but it was annoying that I had to skip bits.

My only problem with this book was the final section. I'll try to not give away any spoilers but I basically thought it didn't do a very good job of wrapping up the story. It almost felt like this final section should have been cut during the edit. It left me with more questions than answers. The actual last part of this book wasn't even a proper end, it sort of just stopped. I don't know if that means Kim Stanley Robinson is going to write a sequel or what. But yes, apart from the ending (which was a bit of a let down) I did enjoy this book.