Irene
Οι μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας
Κρίμα που ο Zweig δεν έγραψε περισσότερα βιβλία που η θεματολογία τους να μου φαίνεται ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα ιστορικό βιβλίο, όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα είναι αληθινά(οι λεπτομέρειες πιθανόν όχι) και περιέχει τις μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας με βάση τον Zweig. Πόσο όμορφα γράφει αυτός ο άνθρωπος μα πόσο όμορφα.
Τα ιστορικά γεγονότα περιγράφονται με χρονολογική σειρά
❤️Πρώτο μεγαλό γεγονός για την ανθρωπότητα είναι η <<Κατάληψη του="" Βυζαντίου="">>. Με συγκίνησε υπερβολικά ο τρόπος που έγραψε για αυτό το γεγονός, με έκανε να δακρύσω και δακρύζω σπάνια. Το Βυζάντιο το εγκατέλειψαν οι Ευρωπαίοι και η εκκλησία, είδαν μία τρομερή αυτοκρατορία να πέφτει και δεν έκαναν τιπότα για να βοηθήσουν.
-Δεύτερο ιστορικό γεγονός που περιγράφει με όνομα <<Πορεία προς="" την="" αθανασία="">> είναι η ανακάλυψη της Αμερικής αλλα συγκεκριμένα την ανακάλυψη του Ειρηνικού Ωκεανού. Δεν γράφει για τον Κολόμβο αλλά για τον Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα. Δεν γνώριζα καθόλου για το συγκεκριμένο γεγονός άρα έψαξα λίγα πράγματα παραπάνω στο Google.
❤️Τρίτο μεγάλο γεγονός είναι η <<Ανάσταση του="" Georg="" Friedrich="" Händel="">> Συγκινήθηκα ακόμη μια φορά. Διαβάζοντας για τα τελευταία χρόνια του Χαιντελ που τόσο όμορφα περιέγραψε ο Τσβαιχ. Στο συγκεκριμένο μέρος του βιβλίου φάνηκε ιδιαίτερα το λογοτεχνικό μεγαλείο του. Ο τρόπος που περιγράφει το κομμάτι που συνέθεσε ο Χαιντελ με το όνομα ‘‘Μεσίας'' είναι πραγματικά λυρίκος και η περιγραφή των τελευταίων στιγμών του Χαιντελ, είναι πανέμορφη και ταυτόχρονα ανατριχιαστική, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι εκεί, δεν παρακολουθείς απλώς αύτον τον άνθρωπο που σβήνει αλλά ζεις την τελευταία στιγμή του μαζί του.
Δεν θάτανε προτιμότερο να μείνει παράλυτο το κορμί του, παρά να παραλύσει ολόκληρη η ψυχή του όπως τώρα...... Καλύτερα να πεθάνω, παρά να σέρνω μια σκιά του εαυτού μου μες την παγεράδα και το κενό αυτού του κόσμου.
Αλλά το αλκοόλ φέρνει αηδία σε εκείνον που γνώρισε το θείο και αγνό μεθύσι της δημιουργίας. Καμιά φορά ακόμα, κοιτάζει από τη γέφυρα του Τάμεση τα βουβά και μελανά νερά του ποταμού και αναρωτιέται μήπως θα ήταν καλύτερα να γλυτώσει μια για πάντα απ'όλα με μια κίνηση αποφασιστική. Να μην υποφέρει πια το βάρος αυτού του κενού, να γλυτώσει από τη φρίκη της μοναξιάς, από την εγκατάλειψη των ανθρώπων και του Θεού.
Και ο άσημος δημιουργός ενός αθάνατου ύμνου, αναπαύτηκε τέλος στη τιμητική κρύπτη της πατρίδας του, ύστατη παρηγοριά ένός ανθρώπου που υπήρξε ποιητής μονάχα για μια νύχτα.
Τα παιδιάστικα χρόνια του, χλωμά και θλιμμένα, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδερφός, η γυναίκα, τρία ψύχουλα φιλίας, δύο κύπελλα χαράς, ένα όνειρο δόξας, ένα μάτσο ντροπή. Και το ορμητικό κύμα των αναμνήσεων εξακολουθεί να κυλάει στις αρτηρίες.
Και τότε για πρώτη φορά, νιώθει όλο τον ανθρώπινο πόνο που ουρλιάζει μέσα στο κόσμο. Ακούει τη φωνή μικρών και των αδύναμων, των γυναικών που δόθηκαν άδικα, των κοριτσιών που χλευάζουν τον ίδιο τους τον ευατό, των ταπεινωμένων που δεν γελούν ποτέ τα χείλη τους, των παιδιών που κλαίνε με λιγμούς και παράπανο και όλων των ξεπεσμένων.
Ο πόνος γίνεται χαρά, η ευτυχία πόνος για αυτόν που στο θάνατο γνώρισε τη ζωή
Πέφτει γονατιστός, σα σφαγμένος όλος ο πόνος του κόσμου μπήκε μέσα του. Σπαράζει το κορμί του και ένας λευκός αφρός βρέχει τα χείλη του. Παραμορφόνονται τα χαρακτηριστικά του, αλλά πάνω στο σάβανο του πέφτουν δάκρυα ευτυχία. Γιατί αυτή τη στιγμή που τον άγγιξαν τα πικρά χείλη του θανάτου η καρδιά του νιώθει τη γλύκα της ζωής.
Κρίμα που ο Zweig δεν έγραψε περισσότερα βιβλία που η θεματολογία τους να μου φαίνεται ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα ιστορικό βιβλίο, όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα είναι αληθινά(οι λεπτομέρειες πιθανόν όχι) και περιέχει τις μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας με βάση τον Zweig. Πόσο όμορφα γράφει αυτός ο άνθρωπος μα πόσο όμορφα.
Τα ιστορικά γεγονότα περιγράφονται με χρονολογική σειρά
❤️Πρώτο μεγαλό γεγονός για την ανθρωπότητα είναι η <<Κατάληψη του="" Βυζαντίου="">>. Με συγκίνησε υπερβολικά ο τρόπος που έγραψε για αυτό το γεγονός, με έκανε να δακρύσω και δακρύζω σπάνια. Το Βυζάντιο το εγκατέλειψαν οι Ευρωπαίοι και η εκκλησία, είδαν μία τρομερή αυτοκρατορία να πέφτει και δεν έκαναν τιπότα για να βοηθήσουν.
-Δεύτερο ιστορικό γεγονός που περιγράφει με όνομα <<Πορεία προς="" την="" αθανασία="">> είναι η ανακάλυψη της Αμερικής αλλα συγκεκριμένα την ανακάλυψη του Ειρηνικού Ωκεανού. Δεν γράφει για τον Κολόμβο αλλά για τον Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα. Δεν γνώριζα καθόλου για το συγκεκριμένο γεγονός άρα έψαξα λίγα πράγματα παραπάνω στο Google.
❤️Τρίτο μεγάλο γεγονός είναι η <<Ανάσταση του="" Georg="" Friedrich="" Händel="">> Συγκινήθηκα ακόμη μια φορά. Διαβάζοντας για τα τελευταία χρόνια του Χαιντελ που τόσο όμορφα περιέγραψε ο Τσβαιχ. Στο συγκεκριμένο μέρος του βιβλίου φάνηκε ιδιαίτερα το λογοτεχνικό μεγαλείο του. Ο τρόπος που περιγράφει το κομμάτι που συνέθεσε ο Χαιντελ με το όνομα ‘‘Μεσίας'' είναι πραγματικά λυρίκος και η περιγραφή των τελευταίων στιγμών του Χαιντελ, είναι πανέμορφη και ταυτόχρονα ανατριχιαστική, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι εκεί, δεν παρακολουθείς απλώς αύτον τον άνθρωπο που σβήνει αλλά ζεις την τελευταία στιγμή του μαζί του.
Δεν θάτανε προτιμότερο να μείνει παράλυτο το κορμί του, παρά να παραλύσει ολόκληρη η ψυχή του όπως τώρα...... Καλύτερα να πεθάνω, παρά να σέρνω μια σκιά του εαυτού μου μες την παγεράδα και το κενό αυτού του κόσμου.
Αλλά το αλκοόλ φέρνει αηδία σε εκείνον που γνώρισε το θείο και αγνό μεθύσι της δημιουργίας. Καμιά φορά ακόμα, κοιτάζει από τη γέφυρα του Τάμεση τα βουβά και μελανά νερά του ποταμού και αναρωτιέται μήπως θα ήταν καλύτερα να γλυτώσει μια για πάντα απ'όλα με μια κίνηση αποφασιστική. Να μην υποφέρει πια το βάρος αυτού του κενού, να γλυτώσει από τη φρίκη της μοναξιάς, από την εγκατάλειψη των ανθρώπων και του Θεού.
Και ο άσημος δημιουργός ενός αθάνατου ύμνου, αναπαύτηκε τέλος στη τιμητική κρύπτη της πατρίδας του, ύστατη παρηγοριά ένός ανθρώπου που υπήρξε ποιητής μονάχα για μια νύχτα.
Τα παιδιάστικα χρόνια του, χλωμά και θλιμμένα, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδερφός, η γυναίκα, τρία ψύχουλα φιλίας, δύο κύπελλα χαράς, ένα όνειρο δόξας, ένα μάτσο ντροπή. Και το ορμητικό κύμα των αναμνήσεων εξακολουθεί να κυλάει στις αρτηρίες.
Και τότε για πρώτη φορά, νιώθει όλο τον ανθρώπινο πόνο που ουρλιάζει μέσα στο κόσμο. Ακούει τη φωνή μικρών και των αδύναμων, των γυναικών που δόθηκαν άδικα, των κοριτσιών που χλευάζουν τον ίδιο τους τον ευατό, των ταπεινωμένων που δεν γελούν ποτέ τα χείλη τους, των παιδιών που κλαίνε με λιγμούς και παράπανο και όλων των ξεπεσμένων.
Ο πόνος γίνεται χαρά, η ευτυχία πόνος για αυτόν που στο θάνατο γνώρισε τη ζωή
Πέφτει γονατιστός, σα σφαγμένος όλος ο πόνος του κόσμου μπήκε μέσα του. Σπαράζει το κορμί του και ένας λευκός αφρός βρέχει τα χείλη του. Παραμορφόνονται τα χαρακτηριστικά του, αλλά πάνω στο σάβανο του πέφτουν δάκρυα ευτυχία. Γιατί αυτή τη στιγμή που τον άγγιξαν τα πικρά χείλη του θανάτου η καρδιά του νιώθει τη γλύκα της ζωής.