Irene

 Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να διαχωριστεί από τον καλλιτέχνη, ωστόσο ορισμένες φορές ο καλλιτέχνης δεν θέλει να διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτή. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι πέρα από τον πρωταγωνιστή που δεν κάνει ευθύ μισογυνιστικά σχόλια, όλοι οι υπόλοιποι κάνουν. Η ειρωνεία με το ελληνικό εξώφυλλο είναι ότι έχει ένα γυναικείο σώμα στο εξώφυλλο, όταν σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες σιχαίνονται τις γυναίκες. 
Παρακολουθούμε τις ζωές μερικών αηδιαστικών και αντιπαθητικών(φυσικά μιλάμε για αστούς) Παριζιάνων σε διάστημα περίπου 5 ημερών. 480 σελίδες για 5 ήμερες. Ο Σαρτρ αγγίζει όσο πιο επιφανειακά μπορεί με τους χαρακτήρες που γράφει τον φόβο της γήρανσης, την ελευθερία,την έκτρωση και αντικατοπτρίζει τέλεια τον μέσο αριστερό στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή, το μόνο που έκανε και καλά εν τελεί ο Σαρτρ στο συγκεκριμένο. 

Ανάλυση χαρακτήρων:  Μπορις: 20χρονών που διατηρεί σχέση με μία 40+ χρονών γυναίκα που δεν χάνει ευκαιρία να αποκαλεί γριά, η 40χρονη είναι γραμμένη να λιώνει, να πεθαίνει για το 20χρονο που είναι ξεκάθαρο ότι του προκαλεί αηδία και που και η ίδια αποκαλεί μωρό. Ο 20 χρόνος λοιπόν αυτός πέρα από τον μισογυνισμό του(αποκαλεί τις γυναίκες κότες, χαζές με έμμεσο τρόπο, γυναικούλες) έχει και μία απέραντη ανασφάλεια να μεγαλώσει, θεωρεί ότι στα 25 τελειώνουν τα τιτάνια. Αυτός ο χαρακτήρας υποτίθεται ότι είναι μορφωμένος, ότι ήταν από τους καλύτερους μαθητές που είχε ο πρωταγωνιστής μας. 

Δανιήλ: Ο πιο αηδιαστικός χαρακτήρας που εν τελεί φαίνεται να ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του Σαρτρ. Ο Δανιήλ είναι στα 35 και είναι ένας ομοφυλόφιλος παιδεραστής που υποτίθεται ότι σιχαίνεται τον εαυτό του, απλώς σαν κάθε παιδεραστή η αηδία που νιώθουν ποτέ δεν τους ωθεί στην αυτοκτονία, πάντα τους οδηγεί να εκμεταλλευτούν παιδιά!! :) Μερικά από τα σχόλια που κάνει αυτό το ον για τις γυναίκες: ‘'μικρή τσουλίτσα που ήταν φουσκωμένη από εφηβεία'' ‘'οι βρώμες'' ‘'Αλήθεια κατουράν αίμα κάθε φεγγάρι και σαν να μη έφτανε αυτό γεννοβολάν σαν σαλάχια, σκέφτηκε με αηδία πως θα την έβλεπε απόψε΄΄ Έχουμε περιγραφές που πηγαίνει στην ‘'πιάτσα'' που βρίσκονται αγοράκια που έχουν ανάγκη από χρήματα, στέγη, φροντίδα και συναντάει έναν νέο που κάποτε εκμεταλλεύτηκε άλλα δεν του κάνει πια γιατί χόντρυνε και μεγάλωσε. Ο Σαρτρ κάνει υπερπροσπάθειες να σε κάνει να λυπηθείς αυτό το ον.  Πέρα από αυτό, σε αυτόν τον τύπο ο πρωταγωνιστής μας λέει μπράβο και ότι δεν μπορεί να τον κρίνει. Αυτός ο παιδεραστής εν τέλει θα παντρευτεί μία γυναίκα, η γυναίκα προφανώς και δεν ξέρει η οποία θα γεννήσει αγοράκι! Σιχάθηκα τον εαυτό μου διαβάζοντας το τέλος. 
Στην αρχή κάπου μία από τις γυναίκες του βιβλίου λέει για τους παιδεραστές κάτι του τύπου: ‘'Αυτοί τουλάχιστον έχουν το κουράγιο να μην είναι όπως όλος ο κόσμος'' Αν ο σκοπός σου είναι να μην είσαι σαν τους άλλους και ο τρόπος για να ξεχωρίσεις είναι να υπερασπίζεσαι την παιδεραστία ή χειρότερα να εκμεταλλεύεσαι σεξουαλικά παιδιά, εύχομαι καλό ψόφο. 





Τώρα για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή μας, ένας απλώς υποκριτής. Δεν ξέρει τι θέλει, τι επιδιώκει και άλλα λέει και άλλα κάνει.  Ο πιο λογικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ο αδερφός του Ματιε, ο οποίος μιλάει για την υποκρισία του χαρακτήρα του Ματιε υπέροχα:''Είσαι παρ'οτι και να λες, παντρεμένος, έχεις ένα κομψό διαμερισματάκι, παίρνεις σε τακτικές ημερομηνίες ένα αρκετά στρογγυλό μισθό, δεν έχεις καμιά ανησυχία για το μέλλον γιατί το Κράτος σου εξασφαλίζει μια σύνταξη και σου αρέσει αυτή η ζωή,ήρεμη, ρυθμισμένη. Η ελευθερία συνίστατο στο να κοιτάζεις κατά πρόσωπο τις καταστάσεις που δημιουργείς με την απόλυτη θέληση σου και να δέχεσαι τις ευθύνες σου. Αλλά ασφαλώς δεν έχεις την ίδια γνώμη, καταδικάζεις την καπιταλιστική κοινωνία, κι όμως είσαι υπάλληλος σε αυτή την κοινωνία, διακηρύττεις την καταρχήν συμπάθεια σου προς τους κομμουνιστές αλλά αποφεύγεις επιμελώς να δεσμευθείς, δεν ψήφισες ποτέ σου. Περιφρονείς την αστική τάξη και ωστόσο είσαι αστός, γιος και αδερφός αστών και ζεις σαν ένας από εμάς.΄΄ Κάποια στιγμή έχει και ο ίδιος ο Ματιε μία στιγμή κρίσης ειλικρίνειας:  ‘'Μου αρέσουν τα πράσινα ριντώ μου, μου αρέσει να παίρνω αέρα το βράδυ, στο μπαλκόνι μου και δεν θα ήθελα αυτό να αλλάξει, μου αρέσει να καταφέρομαι κατά του καπιταλισμού και δεν θα ήθελα να τον καταργήσουν γιατί δε θα είχα πια με τι να αγανακτήσω, μου αρέσει να νιώθω πως είμαι ακατάδεχτος, μου αρέσει να λέω όχι πάντα οχι και θα φοβόμουν μήπως δοκίμαζαν να φτιάξουν στα σοβαρά έναν κόσμο υποφερτό γιατί θα ήμουν υποχρεωμένος να λέω ναι και να κάνω όπως οι άλλοι'' 

Θα ήθελα να σχολιάσω παραπάνω αλλά έγραψα ήδη αρκετά. Νιώθω αηδία, πραγματική αηδία με το τέλος. 

Ιστορία που διαβάζεται εύκολα και παιρνάς την ώρα σου ευχάριστα αλλά ως εκεί, σίγουρα όχι από τα καλύτερα της. 

Η ροή του μυθιστορήματος ήταν λίγο περίεργη στην αρχή και στην μέση, στο τέλος έδεσε και έκλεισε ωραία.. Η Μις Μαρπλ κάνει την εμφάνιση της προς το τέλος. Είναι βιβλίο παραλίας κατά την δική μου άποψη. Δεν ακολουθεί το συνηθισμένο μοτίβο όσο αφορά την περιγραφή της ιστορίας και η Μις Μαρπλ τοποθετείται στο τέλος αλλά η επιλογή του υπόπτου είναι η ίδια όπως κάθε φορά.

Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του Bukowski. Είχα μια ιδέα περί τίνος πρόκειται οπότε δε μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα ή με ξάφνιασε κάτι. 

Η ελληνική περίληψη είναι πάνω κάτω σωστή ωστόσο οι γονείς του πρωταγωνιστή δεν είναι αναίσθητοι και ο πρωταγωνιστής αν και είναι περιθωριακος, είναι αποτέλεσμα των πράξεων του σε αντίθεση με τους περιθωριακούς ανθρώπους που δουλεύει κατά διαστήματα μαζί. 

 Η ιστορία διαδραματίζεται κατά την διαρκεία του Β παγκόσμιου πολέμου, το οποίο ο Μπουκόφσκι θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί και να δημιουργήσει έναν παραλληλισμό για να συγκρίνει την ζωή του λευκού Αμερικανού άντρα της “εργατικής τάξης” σε σύγκριση με τους σοβιετικους της εργατικής τάξης που εκείνο τον καιρο αυτοί που είχαν μείνει πίσω πέθαναν από την πείνα. Τονίζω το χρώμα του δέρματος του πρωταγωνιστή, διότι υπαρχουν περιγραφές εργατικής τάξης που δεν επιλέγουν την δουλειά που θα κάνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν ποτέ προαγωγή ή να δουλέψουν σε πόστα που ο πρωταγωνιστής δουλεύει χωρίς εμπειρία και φυσικά δεν πήγαν ούτε 2 χρόνια σε κάποιο κολέγιο διότι δεν τους πλήρωσαν οι γονείς τα διδακτρα και όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ειναι Εβραίοι, Μεξικάνοι ή μαύροι. 

Ωμή, αηδιαστική, προκλητική και ρεαλιστική ιστορία, που νομίζω αποθανατίζει τον ψυχισμό ενός  ποσοστό του αντρικού πληθυσμου εξαιρετικά!  Με εκνεύρισε  σε αρκετά σημεία και έπρεπε να σταματήσω να διαβάζω και να αναρωτηθώ τι στο διαολο διαβάζω πριν συνεχίσω. Ωστόσο εκτιμώ την ειλικρίνεια και την ωμή πραγματικότητα που σου δίνει στο πιάτο. Προς το τέλος ωστόσο, αυτός ο συνεχόμενος κύκλος που ζει ο πρωταγωνιστής αρχίζει και κουράζει και εύχεσαι να είχε τελειώσει 20 σελίδες νωρίτερα. 


Ορισμένα σημεία που μου άρεσαν διοτι εξηγούν αρκετά όσο αφορά την ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου ατόμου: 

“Έπινα σιγά σιγά κι άρχισα να σκέφτομαι  πως θα μπορούσα να αγοράσω ένα όπλο και να ξεμπερδευω στα γρήγορα; Το ερώτημα ήταν είχα το κουραγιο;” “Το κρανίο μου έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από βαμβακι ή στην καλύτερη περίπτωση ένα μικρό μπαλονάκι αερα. Ένιωθα το διάστημα, έναν κενό χώρο στο μυαλό μου”

“Ερωτεύτηκες ποτέ σου;”“Η αγάπη είναι για τους αληθινούς ανθρώπους”“Εσύ δεν είσαι αληθινός;”“Απεχθάνομαι τους αληθινούς ανθρώπους”“Τους απεχθάνεσαι;”“Τους μισω”

Κάτι που μου έκανε εντύπωση:
Ο πρωταγωνιστής είναι από τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει, ωστόσο υπάρχει μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής είναι με μία πορνη στο δωμάτιο του και της λέει όχι, γύρω στις 3-4 φορές, σεξουαλικη παρενόχληση ουσιαστικά και ούτε καν αναφέρεται το συμβάν μετέπειτα. Δε δίνει καθόλου βάση σε αυτό και η μίζερη ζωή του συνεχίζει. Άλλο ένα σχετικά ρεαλιστικό κομμάτι όσο αφορά την αντρική σεξουαλικη παρενόχληση, νομίζω ότι δεν έχω διαβάσει άλλο συγγραφέα που το γράφει τόσο ρεαλιστικά, τόσο συνηθισμένα.

Κρίμα που ο Zweig δεν έγραψε περισσότερα βιβλία που η θεματολογία τους να μου φαίνεται ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα ιστορικό βιβλίο, όλα τα γεγονότα και τα πρόσωπα είναι αληθινά(οι λεπτομέρειες πιθανόν όχι) και περιέχει τις μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας με βάση τον Zweig. Πόσο όμορφα γράφει αυτός ο άνθρωπος μα πόσο όμορφα. 

Τα ιστορικά γεγονότα περιγράφονται με χρονολογική σειρά

❤️Πρώτο μεγαλό γεγονός για την ανθρωπότητα είναι η <<Κατάληψη του="" Βυζαντίου="">>. Με συγκίνησε υπερβολικά ο τρόπος που έγραψε για αυτό το γεγονός, με έκανε να δακρύσω και δακρύζω σπάνια. Το Βυζάντιο το εγκατέλειψαν οι Ευρωπαίοι και η εκκλησία, είδαν μία τρομερή αυτοκρατορία να πέφτει και δεν έκαναν τιπότα για να βοηθήσουν.

-Δεύτερο ιστορικό γεγονός που περιγράφει με όνομα <<Πορεία προς="" την="" αθανασία="">> είναι η ανακάλυψη της Αμερικής αλλα συγκεκριμένα την ανακάλυψη του Ειρηνικού Ωκεανού. Δεν γράφει για τον Κολόμβο αλλά για τον Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα. Δεν γνώριζα καθόλου για το συγκεκριμένο γεγονός άρα έψαξα λίγα πράγματα παραπάνω στο Google. 

❤️Τρίτο μεγάλο γεγονός είναι η <<Ανάσταση του="" Georg="" Friedrich="" Händel="">> Συγκινήθηκα ακόμη μια φορά. Διαβάζοντας για τα τελευταία χρόνια του Χαιντελ που τόσο όμορφα περιέγραψε ο Τσβαιχ. Στο συγκεκριμένο μέρος του βιβλίου φάνηκε ιδιαίτερα το λογοτεχνικό μεγαλείο του. Ο τρόπος που περιγράφει το κομμάτι που συνέθεσε ο Χαιντελ με το όνομα ‘‘Μεσίας'' είναι πραγματικά λυρίκος και η περιγραφή των τελευταίων στιγμών του Χαιντελ, είναι πανέμορφη και ταυτόχρονα ανατριχιαστική, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι εκεί, δεν παρακολουθείς απλώς αύτον τον άνθρωπο που σβήνει αλλά ζεις την τελευταία στιγμή του μαζί του.

Δεν θάτανε προτιμότερο να μείνει παράλυτο το κορμί του, παρά να παραλύσει ολόκληρη η ψυχή του όπως τώρα...... Καλύτερα να πεθάνω, παρά να σέρνω μια σκιά του εαυτού μου μες την παγεράδα και το κενό αυτού του κόσμου.

Αλλά το αλκοόλ φέρνει αηδία σε εκείνον που γνώρισε το θείο και αγνό μεθύσι της δημιουργίας. Καμιά φορά ακόμα, κοιτάζει από τη γέφυρα του Τάμεση τα βουβά και μελανά νερά του ποταμού και αναρωτιέται μήπως θα ήταν καλύτερα να γλυτώσει μια για πάντα απ'όλα με μια κίνηση αποφασιστική. Να μην υποφέρει πια το βάρος αυτού του κενού, να γλυτώσει από τη φρίκη της μοναξιάς, από την εγκατάλειψη των ανθρώπων και του Θεού.

Και ο άσημος δημιουργός ενός αθάνατου ύμνου, αναπαύτηκε τέλος στη τιμητική κρύπτη της πατρίδας του, ύστατη παρηγοριά ένός ανθρώπου που υπήρξε ποιητής μονάχα για μια νύχτα.

Τα παιδιάστικα χρόνια του, χλωμά και θλιμμένα, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδερφός, η γυναίκα, τρία ψύχουλα φιλίας, δύο κύπελλα χαράς, ένα όνειρο δόξας, ένα μάτσο ντροπή. Και το ορμητικό κύμα των αναμνήσεων εξακολουθεί να κυλάει στις αρτηρίες.

Και τότε για πρώτη φορά, νιώθει όλο τον ανθρώπινο πόνο που ουρλιάζει μέσα στο κόσμο. Ακούει τη φωνή  μικρών και των αδύναμων, των γυναικών που δόθηκαν άδικα, των κοριτσιών που χλευάζουν τον ίδιο τους τον ευατό, των ταπεινωμένων που δεν γελούν ποτέ τα χείλη τους, των παιδιών που κλαίνε με λιγμούς και παράπανο και όλων των ξεπεσμένων.

Ο πόνος γίνεται χαρά, η ευτυχία πόνος για αυτόν που στο θάνατο γνώρισε τη ζωή

Πέφτει γονατιστός, σα σφαγμένος όλος ο πόνος του κόσμου μπήκε μέσα του. Σπαράζει το κορμί του και ένας λευκός αφρός βρέχει τα χείλη του. Παραμορφόνονται τα χαρακτηριστικά του, αλλά πάνω στο σάβανο του πέφτουν δάκρυα ευτυχία. Γιατί αυτή τη στιγμή που τον άγγιξαν τα πικρά χείλη του θανάτου η καρδιά του νιώθει τη γλύκα της ζωής.

Μπορώ να πω ότι η Francoise Sagan όπως και η Marguerite Duras αλλά και η Josephine Hart γράφουν για ένα συγκεκριμένο κοινό. Δυστυχώς στην συγκεκριμένη περίπτωση σίγουρα δεν ανήκω σε αυτό! 

Απλός, λιτός αλλά και όμορφος ο τρόπος γραφής της. Όσο αφορά την πλοκή του βιβλίου με άφησε αρκετά αδιάφορη, άλλα περίμενα είναι η αλήθεια, ωστόσο έχω μια φίλη που θα το εκτιμήσει κυρίως γιατί θα δει σίγουρα τον ευατό της στην πρωταγωνίστρια.

Η ιστορία περιγράφει την ερωτική περιπέτεια μιας φοιτήτριας δηλαδή μιλάμε για μια γυναίκα γύρω στα 20 και του θείου του φίλου της, από την πλευρά της φοιτήτριας. Αρκετά ανώριμη πρωταγονίστρια, ίσως όχι ανώριμη  με τον ίδιο τρόπο με τα 20χρόνα της εποχής μας, ωστόσο για τα δικά μου δεδομένα η άνεση που μεγάλωσε και της πρόσφεραν οι γονείς της φαινόταν αρκετά.  Κακομαθημένη, αναποφάσιστη και μπερδεμένη. Ακόμα και για μια φίλη της σε μία σελίδα γράφει ότι τη βρίσκει ανυπόφορη και στην ακριβώς επόμενη πως την αγαπάει. Αν το διάβαζα στα 16 μου πιθανόν να μου άρεσε αλλά μετά τα 18 μου το συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν είχε καμία ελπίδα. Αναφέρει τον Σαρτρ κάποια στιγμή και πόσο ενθουσιασμένη είναι να τον διαβάσει και μπορώ να πω ότι αυτό απο μόνο του εξηγεί πάρα πολλά! 

Το ‘‘controversial opinion'' μου είναι ότι δεν αγαπήσε αυτόν άντρα περισσότερο από ότι την αγάπησε αυτός. Δηλαδή καθόλου, δεν μιλάμε για αγάπη, για ενθουσιασμό και ενδιαφέρον οκ, έρωτα ναι, ερωτική και σεξουαλική έλξη ναι, πάθος ναι, αγάπη όχι. Τον ερωτεύτηκε, όπως ακριβώς την ερωτεύτηκε και αυτός. ‘Ενας επιπόλαιος έρωτας με μία αρκετά κακομαθημένη πρωταγωνίστρια αυτό ήταν το storyline.