Irene
Άνθρωπος για όλες τις δουλειές
Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του Bukowski. Είχα μια ιδέα περί τίνος πρόκειται οπότε δε μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα ή με ξάφνιασε κάτι.
Η ελληνική περίληψη είναι πάνω κάτω σωστή ωστόσο οι γονείς του πρωταγωνιστή δεν είναι αναίσθητοι και ο πρωταγωνιστής αν και είναι περιθωριακος, είναι αποτέλεσμα των πράξεων του σε αντίθεση με τους περιθωριακούς ανθρώπους που δουλεύει κατά διαστήματα μαζί.
Η ιστορία διαδραματίζεται κατά την διαρκεία του Β παγκόσμιου πολέμου, το οποίο ο Μπουκόφσκι θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί και να δημιουργήσει έναν παραλληλισμό για να συγκρίνει την ζωή του λευκού Αμερικανού άντρα της “εργατικής τάξης” σε σύγκριση με τους σοβιετικους της εργατικής τάξης που εκείνο τον καιρο αυτοί που είχαν μείνει πίσω πέθαναν από την πείνα. Τονίζω το χρώμα του δέρματος του πρωταγωνιστή, διότι υπαρχουν περιγραφές εργατικής τάξης που δεν επιλέγουν την δουλειά που θα κάνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν ποτέ προαγωγή ή να δουλέψουν σε πόστα που ο πρωταγωνιστής δουλεύει χωρίς εμπειρία και φυσικά δεν πήγαν ούτε 2 χρόνια σε κάποιο κολέγιο διότι δεν τους πλήρωσαν οι γονείς τα διδακτρα και όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ειναι Εβραίοι, Μεξικάνοι ή μαύροι.
Ωμή, αηδιαστική, προκλητική και ρεαλιστική ιστορία, που νομίζω αποθανατίζει τον ψυχισμό ενός ποσοστό του αντρικού πληθυσμου εξαιρετικά! Με εκνεύρισε σε αρκετά σημεία και έπρεπε να σταματήσω να διαβάζω και να αναρωτηθώ τι στο διαολο διαβάζω πριν συνεχίσω. Ωστόσο εκτιμώ την ειλικρίνεια και την ωμή πραγματικότητα που σου δίνει στο πιάτο. Προς το τέλος ωστόσο, αυτός ο συνεχόμενος κύκλος που ζει ο πρωταγωνιστής αρχίζει και κουράζει και εύχεσαι να είχε τελειώσει 20 σελίδες νωρίτερα.
Ορισμένα σημεία που μου άρεσαν διοτι εξηγούν αρκετά όσο αφορά την ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου ατόμου:
“Έπινα σιγά σιγά κι άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να αγοράσω ένα όπλο και να ξεμπερδευω στα γρήγορα; Το ερώτημα ήταν είχα το κουραγιο;” “Το κρανίο μου έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από βαμβακι ή στην καλύτερη περίπτωση ένα μικρό μπαλονάκι αερα. Ένιωθα το διάστημα, έναν κενό χώρο στο μυαλό μου”
“Ερωτεύτηκες ποτέ σου;”“Η αγάπη είναι για τους αληθινούς ανθρώπους”“Εσύ δεν είσαι αληθινός;”“Απεχθάνομαι τους αληθινούς ανθρώπους”“Τους απεχθάνεσαι;”“Τους μισω”
Κάτι που μου έκανε εντύπωση:
Ο πρωταγωνιστής είναι από τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει, ωστόσο υπάρχει μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής είναι με μία πορνη στο δωμάτιο του και της λέει όχι, γύρω στις 3-4 φορές, σεξουαλικη παρενόχληση ουσιαστικά και ούτε καν αναφέρεται το συμβάν μετέπειτα. Δε δίνει καθόλου βάση σε αυτό και η μίζερη ζωή του συνεχίζει. Άλλο ένα σχετικά ρεαλιστικό κομμάτι όσο αφορά την αντρική σεξουαλικη παρενόχληση, νομίζω ότι δεν έχω διαβάσει άλλο συγγραφέα που το γράφει τόσο ρεαλιστικά, τόσο συνηθισμένα.
Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω του Bukowski. Είχα μια ιδέα περί τίνος πρόκειται οπότε δε μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα ή με ξάφνιασε κάτι.
Η ελληνική περίληψη είναι πάνω κάτω σωστή ωστόσο οι γονείς του πρωταγωνιστή δεν είναι αναίσθητοι και ο πρωταγωνιστής αν και είναι περιθωριακος, είναι αποτέλεσμα των πράξεων του σε αντίθεση με τους περιθωριακούς ανθρώπους που δουλεύει κατά διαστήματα μαζί.
Η ιστορία διαδραματίζεται κατά την διαρκεία του Β παγκόσμιου πολέμου, το οποίο ο Μπουκόφσκι θα μπορούσε να το εκμεταλλευτεί και να δημιουργήσει έναν παραλληλισμό για να συγκρίνει την ζωή του λευκού Αμερικανού άντρα της “εργατικής τάξης” σε σύγκριση με τους σοβιετικους της εργατικής τάξης που εκείνο τον καιρο αυτοί που είχαν μείνει πίσω πέθαναν από την πείνα. Τονίζω το χρώμα του δέρματος του πρωταγωνιστή, διότι υπαρχουν περιγραφές εργατικής τάξης που δεν επιλέγουν την δουλειά που θα κάνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουν ποτέ προαγωγή ή να δουλέψουν σε πόστα που ο πρωταγωνιστής δουλεύει χωρίς εμπειρία και φυσικά δεν πήγαν ούτε 2 χρόνια σε κάποιο κολέγιο διότι δεν τους πλήρωσαν οι γονείς τα διδακτρα και όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ειναι Εβραίοι, Μεξικάνοι ή μαύροι.
Ωμή, αηδιαστική, προκλητική και ρεαλιστική ιστορία, που νομίζω αποθανατίζει τον ψυχισμό ενός ποσοστό του αντρικού πληθυσμου εξαιρετικά! Με εκνεύρισε σε αρκετά σημεία και έπρεπε να σταματήσω να διαβάζω και να αναρωτηθώ τι στο διαολο διαβάζω πριν συνεχίσω. Ωστόσο εκτιμώ την ειλικρίνεια και την ωμή πραγματικότητα που σου δίνει στο πιάτο. Προς το τέλος ωστόσο, αυτός ο συνεχόμενος κύκλος που ζει ο πρωταγωνιστής αρχίζει και κουράζει και εύχεσαι να είχε τελειώσει 20 σελίδες νωρίτερα.
Ορισμένα σημεία που μου άρεσαν διοτι εξηγούν αρκετά όσο αφορά την ψυχοσύνθεση ενός τέτοιου ατόμου:
“Έπινα σιγά σιγά κι άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να αγοράσω ένα όπλο και να ξεμπερδευω στα γρήγορα; Το ερώτημα ήταν είχα το κουραγιο;” “Το κρανίο μου έμοιαζε να είναι φτιαγμένο από βαμβακι ή στην καλύτερη περίπτωση ένα μικρό μπαλονάκι αερα. Ένιωθα το διάστημα, έναν κενό χώρο στο μυαλό μου”
“Ερωτεύτηκες ποτέ σου;”“Η αγάπη είναι για τους αληθινούς ανθρώπους”“Εσύ δεν είσαι αληθινός;”“Απεχθάνομαι τους αληθινούς ανθρώπους”“Τους απεχθάνεσαι;”“Τους μισω”
Κάτι που μου έκανε εντύπωση:
Ο πρωταγωνιστής είναι από τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει, ωστόσο υπάρχει μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής είναι με μία πορνη στο δωμάτιο του και της λέει όχι, γύρω στις 3-4 φορές, σεξουαλικη παρενόχληση ουσιαστικά και ούτε καν αναφέρεται το συμβάν μετέπειτα. Δε δίνει καθόλου βάση σε αυτό και η μίζερη ζωή του συνεχίζει. Άλλο ένα σχετικά ρεαλιστικό κομμάτι όσο αφορά την αντρική σεξουαλικη παρενόχληση, νομίζω ότι δεν έχω διαβάσει άλλο συγγραφέα που το γράφει τόσο ρεαλιστικά, τόσο συνηθισμένα.