Irene
Η ηλικία της λογικής
Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να διαχωριστεί από τον καλλιτέχνη, ωστόσο ορισμένες φορές ο καλλιτέχνης δεν θέλει να διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτή. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι πέρα από τον πρωταγωνιστή που δεν κάνει ευθύ μισογυνιστικά σχόλια, όλοι οι υπόλοιποι κάνουν. Η ειρωνεία με το ελληνικό εξώφυλλο είναι ότι έχει ένα γυναικείο σώμα στο εξώφυλλο, όταν σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες σιχαίνονται τις γυναίκες.
Παρακολουθούμε τις ζωές μερικών αηδιαστικών και αντιπαθητικών(φυσικά μιλάμε για αστούς) Παριζιάνων σε διάστημα περίπου 5 ημερών. 480 σελίδες για 5 ήμερες. Ο Σαρτρ αγγίζει όσο πιο επιφανειακά μπορεί με τους χαρακτήρες που γράφει τον φόβο της γήρανσης, την ελευθερία,την έκτρωση και αντικατοπτρίζει τέλεια τον μέσο αριστερό στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή, το μόνο που έκανε και καλά εν τελεί ο Σαρτρ στο συγκεκριμένο.
Ανάλυση χαρακτήρων: Μπορις: 20χρονών που διατηρεί σχέση με μία 40+ χρονών γυναίκα που δεν χάνει ευκαιρία να αποκαλεί γριά, η 40χρονη είναι γραμμένη να λιώνει, να πεθαίνει για το 20χρονο που είναι ξεκάθαρο ότι του προκαλεί αηδία και που και η ίδια αποκαλεί μωρό. Ο 20 χρόνος λοιπόν αυτός πέρα από τον μισογυνισμό του(αποκαλεί τις γυναίκες κότες, χαζές με έμμεσο τρόπο, γυναικούλες) έχει και μία απέραντη ανασφάλεια να μεγαλώσει, θεωρεί ότι στα 25 τελειώνουν τα τιτάνια. Αυτός ο χαρακτήρας υποτίθεται ότι είναι μορφωμένος, ότι ήταν από τους καλύτερους μαθητές που είχε ο πρωταγωνιστής μας.
Δανιήλ: Ο πιο αηδιαστικός χαρακτήρας που εν τελεί φαίνεται να ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του Σαρτρ. Ο Δανιήλ είναι στα 35 και είναι ένας ομοφυλόφιλος παιδεραστής που υποτίθεται ότι σιχαίνεται τον εαυτό του, απλώς σαν κάθε παιδεραστή η αηδία που νιώθουν ποτέ δεν τους ωθεί στην αυτοκτονία, πάντα τους οδηγεί να εκμεταλλευτούν παιδιά!! :) Μερικά από τα σχόλια που κάνει αυτό το ον για τις γυναίκες: ‘'μικρή τσουλίτσα που ήταν φουσκωμένη από εφηβεία'' ‘'οι βρώμες'' ‘'Αλήθεια κατουράν αίμα κάθε φεγγάρι και σαν να μη έφτανε αυτό γεννοβολάν σαν σαλάχια, σκέφτηκε με αηδία πως θα την έβλεπε απόψε΄΄ Έχουμε περιγραφές που πηγαίνει στην ‘'πιάτσα'' που βρίσκονται αγοράκια που έχουν ανάγκη από χρήματα, στέγη, φροντίδα και συναντάει έναν νέο που κάποτε εκμεταλλεύτηκε άλλα δεν του κάνει πια γιατί χόντρυνε και μεγάλωσε. Ο Σαρτρ κάνει υπερπροσπάθειες να σε κάνει να λυπηθείς αυτό το ον. Πέρα από αυτό, σε αυτόν τον τύπο ο πρωταγωνιστής μας λέει μπράβο και ότι δεν μπορεί να τον κρίνει. Αυτός ο παιδεραστής εν τέλει θα παντρευτεί μία γυναίκα, η γυναίκα προφανώς και δεν ξέρει η οποία θα γεννήσει αγοράκι! Σιχάθηκα τον εαυτό μου διαβάζοντας το τέλος.
Στην αρχή κάπου μία από τις γυναίκες του βιβλίου λέει για τους παιδεραστές κάτι του τύπου: ‘'Αυτοί τουλάχιστον έχουν το κουράγιο να μην είναι όπως όλος ο κόσμος'' Αν ο σκοπός σου είναι να μην είσαι σαν τους άλλους και ο τρόπος για να ξεχωρίσεις είναι να υπερασπίζεσαι την παιδεραστία ή χειρότερα να εκμεταλλεύεσαι σεξουαλικά παιδιά, εύχομαι καλό ψόφο.
Τώρα για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή μας, ένας απλώς υποκριτής. Δεν ξέρει τι θέλει, τι επιδιώκει και άλλα λέει και άλλα κάνει. Ο πιο λογικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ο αδερφός του Ματιε, ο οποίος μιλάει για την υποκρισία του χαρακτήρα του Ματιε υπέροχα:''Είσαι παρ'οτι και να λες, παντρεμένος, έχεις ένα κομψό διαμερισματάκι, παίρνεις σε τακτικές ημερομηνίες ένα αρκετά στρογγυλό μισθό, δεν έχεις καμιά ανησυχία για το μέλλον γιατί το Κράτος σου εξασφαλίζει μια σύνταξη και σου αρέσει αυτή η ζωή,ήρεμη, ρυθμισμένη. Η ελευθερία συνίστατο στο να κοιτάζεις κατά πρόσωπο τις καταστάσεις που δημιουργείς με την απόλυτη θέληση σου και να δέχεσαι τις ευθύνες σου. Αλλά ασφαλώς δεν έχεις την ίδια γνώμη, καταδικάζεις την καπιταλιστική κοινωνία, κι όμως είσαι υπάλληλος σε αυτή την κοινωνία, διακηρύττεις την καταρχήν συμπάθεια σου προς τους κομμουνιστές αλλά αποφεύγεις επιμελώς να δεσμευθείς, δεν ψήφισες ποτέ σου. Περιφρονείς την αστική τάξη και ωστόσο είσαι αστός, γιος και αδερφός αστών και ζεις σαν ένας από εμάς.΄΄ Κάποια στιγμή έχει και ο ίδιος ο Ματιε μία στιγμή κρίσης ειλικρίνειας: ‘'Μου αρέσουν τα πράσινα ριντώ μου, μου αρέσει να παίρνω αέρα το βράδυ, στο μπαλκόνι μου και δεν θα ήθελα αυτό να αλλάξει, μου αρέσει να καταφέρομαι κατά του καπιταλισμού και δεν θα ήθελα να τον καταργήσουν γιατί δε θα είχα πια με τι να αγανακτήσω, μου αρέσει να νιώθω πως είμαι ακατάδεχτος, μου αρέσει να λέω όχι πάντα οχι και θα φοβόμουν μήπως δοκίμαζαν να φτιάξουν στα σοβαρά έναν κόσμο υποφερτό γιατί θα ήμουν υποχρεωμένος να λέω ναι και να κάνω όπως οι άλλοι''
Θα ήθελα να σχολιάσω παραπάνω αλλά έγραψα ήδη αρκετά. Νιώθω αηδία, πραγματική αηδία με το τέλος.
Θεωρώ ότι η τέχνη μπορεί να διαχωριστεί από τον καλλιτέχνη, ωστόσο ορισμένες φορές ο καλλιτέχνης δεν θέλει να διαχωρίσει τον εαυτό του από αυτή. Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι πέρα από τον πρωταγωνιστή που δεν κάνει ευθύ μισογυνιστικά σχόλια, όλοι οι υπόλοιποι κάνουν. Η ειρωνεία με το ελληνικό εξώφυλλο είναι ότι έχει ένα γυναικείο σώμα στο εξώφυλλο, όταν σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες σιχαίνονται τις γυναίκες.
Παρακολουθούμε τις ζωές μερικών αηδιαστικών και αντιπαθητικών(φυσικά μιλάμε για αστούς) Παριζιάνων σε διάστημα περίπου 5 ημερών. 480 σελίδες για 5 ήμερες. Ο Σαρτρ αγγίζει όσο πιο επιφανειακά μπορεί με τους χαρακτήρες που γράφει τον φόβο της γήρανσης, την ελευθερία,την έκτρωση και αντικατοπτρίζει τέλεια τον μέσο αριστερό στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή, το μόνο που έκανε και καλά εν τελεί ο Σαρτρ στο συγκεκριμένο.
Ανάλυση χαρακτήρων: Μπορις: 20χρονών που διατηρεί σχέση με μία 40+ χρονών γυναίκα που δεν χάνει ευκαιρία να αποκαλεί γριά, η 40χρονη είναι γραμμένη να λιώνει, να πεθαίνει για το 20χρονο που είναι ξεκάθαρο ότι του προκαλεί αηδία και που και η ίδια αποκαλεί μωρό. Ο 20 χρόνος λοιπόν αυτός πέρα από τον μισογυνισμό του(αποκαλεί τις γυναίκες κότες, χαζές με έμμεσο τρόπο, γυναικούλες) έχει και μία απέραντη ανασφάλεια να μεγαλώσει, θεωρεί ότι στα 25 τελειώνουν τα τιτάνια. Αυτός ο χαρακτήρας υποτίθεται ότι είναι μορφωμένος, ότι ήταν από τους καλύτερους μαθητές που είχε ο πρωταγωνιστής μας.
Δανιήλ: Ο πιο αηδιαστικός χαρακτήρας που εν τελεί φαίνεται να ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής του Σαρτρ. Ο Δανιήλ είναι στα 35 και είναι ένας ομοφυλόφιλος παιδεραστής που υποτίθεται ότι σιχαίνεται τον εαυτό του, απλώς σαν κάθε παιδεραστή η αηδία που νιώθουν ποτέ δεν τους ωθεί στην αυτοκτονία, πάντα τους οδηγεί να εκμεταλλευτούν παιδιά!! :) Μερικά από τα σχόλια που κάνει αυτό το ον για τις γυναίκες: ‘'μικρή τσουλίτσα που ήταν φουσκωμένη από εφηβεία'' ‘'οι βρώμες'' ‘'Αλήθεια κατουράν αίμα κάθε φεγγάρι και σαν να μη έφτανε αυτό γεννοβολάν σαν σαλάχια, σκέφτηκε με αηδία πως θα την έβλεπε απόψε΄΄ Έχουμε περιγραφές που πηγαίνει στην ‘'πιάτσα'' που βρίσκονται αγοράκια που έχουν ανάγκη από χρήματα, στέγη, φροντίδα και συναντάει έναν νέο που κάποτε εκμεταλλεύτηκε άλλα δεν του κάνει πια γιατί χόντρυνε και μεγάλωσε. Ο Σαρτρ κάνει υπερπροσπάθειες να σε κάνει να λυπηθείς αυτό το ον. Πέρα από αυτό, σε αυτόν τον τύπο ο πρωταγωνιστής μας λέει μπράβο και ότι δεν μπορεί να τον κρίνει. Αυτός ο παιδεραστής εν τέλει θα παντρευτεί μία γυναίκα, η γυναίκα προφανώς και δεν ξέρει η οποία θα γεννήσει αγοράκι! Σιχάθηκα τον εαυτό μου διαβάζοντας το τέλος.
Στην αρχή κάπου μία από τις γυναίκες του βιβλίου λέει για τους παιδεραστές κάτι του τύπου: ‘'Αυτοί τουλάχιστον έχουν το κουράγιο να μην είναι όπως όλος ο κόσμος'' Αν ο σκοπός σου είναι να μην είσαι σαν τους άλλους και ο τρόπος για να ξεχωρίσεις είναι να υπερασπίζεσαι την παιδεραστία ή χειρότερα να εκμεταλλεύεσαι σεξουαλικά παιδιά, εύχομαι καλό ψόφο.
Τώρα για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή μας, ένας απλώς υποκριτής. Δεν ξέρει τι θέλει, τι επιδιώκει και άλλα λέει και άλλα κάνει. Ο πιο λογικός χαρακτήρας του βιβλίου είναι ο αδερφός του Ματιε, ο οποίος μιλάει για την υποκρισία του χαρακτήρα του Ματιε υπέροχα:''Είσαι παρ'οτι και να λες, παντρεμένος, έχεις ένα κομψό διαμερισματάκι, παίρνεις σε τακτικές ημερομηνίες ένα αρκετά στρογγυλό μισθό, δεν έχεις καμιά ανησυχία για το μέλλον γιατί το Κράτος σου εξασφαλίζει μια σύνταξη και σου αρέσει αυτή η ζωή,ήρεμη, ρυθμισμένη. Η ελευθερία συνίστατο στο να κοιτάζεις κατά πρόσωπο τις καταστάσεις που δημιουργείς με την απόλυτη θέληση σου και να δέχεσαι τις ευθύνες σου. Αλλά ασφαλώς δεν έχεις την ίδια γνώμη, καταδικάζεις την καπιταλιστική κοινωνία, κι όμως είσαι υπάλληλος σε αυτή την κοινωνία, διακηρύττεις την καταρχήν συμπάθεια σου προς τους κομμουνιστές αλλά αποφεύγεις επιμελώς να δεσμευθείς, δεν ψήφισες ποτέ σου. Περιφρονείς την αστική τάξη και ωστόσο είσαι αστός, γιος και αδερφός αστών και ζεις σαν ένας από εμάς.΄΄ Κάποια στιγμή έχει και ο ίδιος ο Ματιε μία στιγμή κρίσης ειλικρίνειας: ‘'Μου αρέσουν τα πράσινα ριντώ μου, μου αρέσει να παίρνω αέρα το βράδυ, στο μπαλκόνι μου και δεν θα ήθελα αυτό να αλλάξει, μου αρέσει να καταφέρομαι κατά του καπιταλισμού και δεν θα ήθελα να τον καταργήσουν γιατί δε θα είχα πια με τι να αγανακτήσω, μου αρέσει να νιώθω πως είμαι ακατάδεχτος, μου αρέσει να λέω όχι πάντα οχι και θα φοβόμουν μήπως δοκίμαζαν να φτιάξουν στα σοβαρά έναν κόσμο υποφερτό γιατί θα ήμουν υποχρεωμένος να λέω ναι και να κάνω όπως οι άλλοι''
Θα ήθελα να σχολιάσω παραπάνω αλλά έγραψα ήδη αρκετά. Νιώθω αηδία, πραγματική αηδία με το τέλος.