Charlotte
A Little Hatred kicks off the second trilogy in the First Law world.
A couple of decades have passed since the wry ending of the first trilogy. We've caught glimpses of the evolving world in the standalones, but now we are fully introduced to a world at the cusp of an industrial revolution. Amidst the promise of innovation and progress, the shadows of exploitation and ruthless opportunism loom.
Despite this changing world, the same old problems persist. The tensions between North and South are still unresolved and there's a renewed build-up to open warfare, adding extra pressure on a struggling society.
Against this backdrop, the story unfurls with the recounting of an unsettling vision, which I feel hints at the trajectory of the entire trilogy.
“I saw a wolf eat the sun. Then a lion ate the wolf. Then a lamb ate the lion. Then an owl ate the lamb.”
Through the eyes of seven point-of-view characters, we meet a large cast, often related or closely linked to characters we already know from previous books.
The different perspectives are strategically spread across key locations, providing the reader with an overview of all the cogs that are beginning to turn.
Overall, this book truly read like the setup of a new chess game, with each piece carefully introduced and positioned for the start of a new, bold and intricate game of power, politics, ambition, and consequence.
“Believe it or not, we all want what's best. The root o' the world's ills is that no one can agree on what it is.”
The story is steeped in contradictions: rich versus poor, experienced veterans versus ambitious youth, resignation versus idealism. Abercrombie doesn't shy away from exposing every ugly, sickening, and dubious aspect of humanity, and his distinctive style of sombre cynicism mixed with humour never fails to draw me in.
“We're cogs in the big machine.”
The character work remains the area where, for me, Abercrombie excels.
Each character feels lifelike and memorable. Despite the extensive cast, I never had trouble remembering who was who.
While I didn't have a standout favourite character, I found each perspective fascinating in its own way, even if it came with a certain degree of disdain or dislike. This made the title of the book all the more fitting.
While it's said that this trilogy can be read without prior knowledge, I only partially agree. I think a reader unfamiliar with the first trilogy will miss many nuances. Especially a certain aspect that gave me a huge sense of discomfort and disgust wouldn't have had the same impact without that prior knowledge. Although it was sometimes very unpleasant to read, it adds to the author's brilliantly sadistic side.
“The figurehead goes at the front of the ship. Braves the terror of wind and waves, takes the risks and reaps the glory. But it's an unnoticed fellow hidden away near the back who does the steering.”
While this book largely felt like setting up all the pieces before the actual story can begin, the setup was entertaining, exciting, and surprising. Chess pieces were sometimes moved gently, sometimes forcefully, to expected but often unexpected locations. The ending knocked over several pieces and left me as a reader reeling. It was chaotic, dramatic, and unexpected, although part of me should have seen it coming, given that a certain someone won't leave their home without grand world-spanning plans.
I'm very curious to see where this goes!
Wat een complete en totale teleurstelling.
Ik heb mezelf geforceerd het ganse boek uit te lezen, maar ik had moeten stoppen toen ik het voor het eerst overwoog na de eerste veertig bladzijden.
Er zat zoveel potentieel in dit verhaal, zoveel geweldige ideeën, maar alles, van de wereld tot de personages, viel volledig plat. Er werd niets uitgewerkt en slechts vaag onthuld, en verwarring was een constante metgezel tijdens het lezen.
De schrijfstijl probeerde de dromerige lyrische stijl van boeken als “The Night Circus” of “The Invisible Life of Addie LaRue” na te bootsen, maar voelde uiteindelijk enorm overschreven en te vaag aan om charmant te zijn.
En wat is er aan de hand met de constante verandering van perspectief midden in een hoofdstuk? Vaak zelfs zonder scheiding van paragraaf? Dat is echt niet gewaagd of schattig, maar gewoon irritant en verwarrend, en dit bovenop al het andere verwarrende en verbijsterende in de schrijfstijl.
In zekere zin kan ik de enigszins vage wereldopbouw vergeven als ik karakters heb waar ik voor kan supporteren, maar helaas bleven ook deze te oppervlakkig om meer dan ergernis te voelen. Er zit iets serieus scheef, als je meer geïnteresseerd bent in nevenpersonages die af en toe eens voorbij fladderen, dan mee te volgen met onze hoofdpersonages.
Violet was gewoon een idioot en Aleksander een ruggengraatloze eikel. Er is nul-komma-nul chemie tussen hen en ik begrijp niet waarom de auteur een romantische relatie tussen hen wilde forceren.
Penelope kon een machtig personage zijn, maar ook hier weer bleef alles bijzonder flets en eendimensionaal.
Een heel jammerlijk geval van veel beloven, maar weinig meer dan gebakken lucht afleveren.
DNF @45%
In theorie had ik dit boek geweldig moeten vinden. Een mix tussen “Het spook van de opera” en “Moulin Rouge” klinkt absoluut briljant!
Helaas slaagde het boek op geen enkele moment om mij mee te slepen of emotioneel te beroeren. De enige keren dat ik iets anders dan apathie voelde, was toen Jack op het toneel verscheen, maar zelfs dan was de vlam van interesse gering en slaagde er nooit in om op te laaien naar echte belangstelling.
Hoewel ik het idee van dit boek interessant en veelbelovend vond, liet de uitvoering te wensen over en heb ik niet echt van mijn tijd met dit verhaal genoten.
Er was iets aan de schrijfstijl dat me tegen de haren streek. Een beetje aanmatigend en kleinerend, te uitgesponnen, te veel vertellen in plaats van tonen.
De wereldopbouw was aan het begin van het boek slechts een grote informatiedump. Niet eens verweven in het verhaal, maar gewoon een gigantische tijdlijn om in te studeren. Verder bleef de wereld en hoe die eruit ziet erg vaag.
Wat onze twee hoofdpersonages betreft, ik vond het karakter van Crier leuk genoeg, maar had een actieve hekel aan Ayla.
Ja, Crier is enorm naïef, wat frustrerend kan zijn om te lezen, maar het past wel binnen haar achtergrond en nu zijn we getuige van haar ontwaken waarbij ze zich veel vragen begint te stellen.
Ayla is echter een van die zelfingenomen YA-personages die altijd handelen voordat ze nadenken. Ik ben op een leeftijd gekomen waarop ik overhaast en onbezonnen gedrag op geen enkele manier meer vertederend of vergeeflijk kan vinden. Ze was zo egoïstisch en onnadenkend en brengt voortdurend anderen in gevaar, maar ze heeft nog steeds het gevoel dat ze het bij het rechte eind heeft.
Wat betreft de romantiek tussen deze twee, ik voelde die helemaal niet. Het was gewoon een geval van insta-liefde, terwijl ons een slow burn was beloofd.
Het volstaat te zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben om het vervolg te lezen.
Toch wat tegenstrijdige gevoelens bij dit boek.
Aan de ene kant had ik echt moeite om me hier doorheen te worstelen en dit maakt me toch wel triest.
Ik wilde zo graag hals over kop vallen voor dit boek, deze auteur, deze personages en wereld, maar dit gebeurde helaas niet. Misschien waren mijn verwachtingen veel te hooggespannen, maar mijn overheersende emotie toen ik (eindelijk) de laatste pagina uitlas, was dat het nogal teleurstellend en ook wel een beetje saai was.
“He held it out to me, and I took death upon my open palm.”
De schrijfstijl bezorgde mij echt problemen.
Ik zal niet ontkennen dat de tekst lyrisch en poëtisch is en een mooie flow heeft, maar het is ook erg langdradig, een beetje archaïsch en droog. Ik vroeg me op een bepaald moment af of mijn probleem lag in het feit dat Engels niet mijn moedertaal is, maar ik lees al meer dan tien jaar bijna uitsluitend in het Engels, dus daar kan ik me niet echt mee verzoenen.
Wat het ook is, het is een feit dat het schrijven mij niet kon boeien en dat ik het moeilijk vond om me er in onder te dompelen. Het maakte me steeds slaperig, met zijn rustgevende en sussende retrospectieve toon.
“All events, no matter how earthshaking or bizarre, are diluted within moments of their occurrence by the continuance of the necessary routines of day-to-day living.”
Het hielp ook niet dat het verhaal zelf erg traag op gang komt.
Het is niet echt een episch, actievol verhaal, maar eerder een langzaam, kronkelend pad door de eerste levensjaren van Fitz, die niet echt gelukkig zijn.
Ik begrijp waarom mensen dit gezellig en nostalgisch zouden kunnen vinden, vooral met de middeleeuwse sfeer en de verteller die zijn verhaal in herinnering vertelt, maar de combinatie van dit kronkelende, langzame verhaal met de langdradige, meanderende schrijfstijl was niet echt bevorderlijk voor mijn onderdompeling en binding aan het boek.
Mijn enorme verwachtingen weerhielden mij er echter van om het op te geven en het boek middenin te laten voor wat het was.
Ik wil zo graag ervaren wat zoveel anderen voelen als ze het verhaal van Fitz lezen en ontdekken waarom deze trilogie zo geliefd is, dus ik zette door, ondanks dat ik vaak moeite had om op te blijven letten.
Naar het einde toe kwam iets meer vaart in het verhaal en gebeurde er zelfs plots zo veel op korte tijd, dat ik het opeens te gehaast en te snel afgehandeld vond, vooral in contrast met de rest van het boek. In plaats dat dit mijn intrige opwekte, maakte het me alleen maar moe. Ik was zo lang in een slaperige staat gewiegd, dat de actie op het einde gewoon te vermoeiend was om echt indruk te maken.
“Don't do what you can't undo, until you've considered what you can't do once you've done it.”
Ondanks al dit, ben ik toch van plan verder te lezen in deze serie, want ergens kan ik wel herkennen waarom dit inleidende verhaal een speciaal plekje in iemands hart kan gaan innemen, nadat de rest van het verhaal zich heeft ontvouwd.
Het verhaal wordt namelijk vanuit de eerste persoon verteld door Fitz, wat een zeer intieme sfeer creëert, wat er waarschijnlijk toe kan leiden dat je geleidelijk meer en meer gehecht raakt aan een personage. Zelfs nu kan ik me scènes uit het boek nog levendig herinneren en ze associëren met de ervaringen en gevoelens van Fitz, wat ergens toch wel illustreert dat de auteur erin slaagde een zaadje van genegenheid te planten, ondanks mijn overheersende slaperige gevoel tijdens het lezen. Dit geeft me hoop dat de serie mij toch gaat besluipen en uiteindelijk zal uitgroeien tot iets bijzonders. Ik blijf daarom verder lezen op zoek naar die klik en hoop dat ik de schrijfstijl op een gegeven moment boeiend en meeslepend zal vinden.
Heel tof uitgangspunt en een voor het merendeel een heel gezellig moordmysterie. Misschien een beetje te traag, repetitief en op den duur ook wel wat voorspelbaar, maar over het algemeen toch een heel knus mysterie met meerdere knipogen naar de whodunits van het gouden era.
Zeker geïnteresseerd in meer boeken in deze serie.
Ik herinner me dat toen ik “The Highwayman”, het eerste boek in deze serie van Kerrigan Byrne, las, ik echt genoot van dit donkere soort historische romantiek. Deze tweede was echter niet erg goed en behoorlijk teleurstellend.
Meestal verslind ik dit soort boeken in één of twee leessessies. Ik ben eraan gewend dat dit genre op zeer meeslepende snoepjes lijkt: niet erg voedzaam of objectief goed, maar toch onweerstaanbaar.
Het kostte me echter VIJF dagen om deze op audio af te maken, wat behoorlijk veelzeggend is.
Het verhaal begint op dezelfde manier als het eerste boek, waarin de held wordt geïntroduceerd via zijn achtergrondverhaal dat uitlegt hoe hij geworden is wie hij nu is. Dit was een heel gruwelijk hoofdstuk om te lezen en ik vroeg me echt af hoe de auteur van daaruit naar een liefdesverhaal zou komen.
Spoiler, naar mijn mening deed ze dat niet.
Alles na dat eerste hoofdstuk was gewoon onlogisch, steunde op toevalligheden, zat vol plotgaten en uiterst ongemakkelijke scènes. Niets kon worden geïnterpreteerd als zelfs maar een beetje romantisch en ik voelde niets verlossend in de held of meeslepend in het koppel.
Ik twijfel nu zelfs of ik de serie gewoon ook laat vallen, of het toch nog minstens één boek de kans geef me te overtuigen.
Deze stelde zeker niet teleur! Anders dan ik had verwacht, maar leverde toch een zeer goed geplotte finale op in dezelfde griezelig sfeervolle en lyrische stijl als zijn voorganger.
“I know what I know. My secrets are deep. But long have I kept them. And long will they keep.”
Two Twisted Crowns gaat verder waar One Dark Window eindigde, wat een verschuiving in vertellers noodzakelijk maakte. Bij het na elkaar lezen van beide boeken, leek dit aanvankelijk een beetje schokkerig, maar uiteindelijk is het best heel logisch voor het verhaal.
Toch is het een zeer moedige zet om je oorspronkelijke primaire verteller volledig buitenspel te zetten en extra nadruk te leggen op een verteller die niet eens het hoofdmissiegedeelte van het verhaal volgt.
Gelukkig raakte ik uiteindelijk erg gecharmeerd door dit nieuwe gezichtspunt en genoot ik echt van hun kant van het verhaal.
Helaas nam dit ook wel een deel van de focus weg van wat volgens mij het hoofdverhaal was, waardoor het enigszins onevenwichtig aanvoelde. Het gebrek aan focus op wat in boek één als het primaire koppel werd aangeduid, voelde ook een beetje nalatig.
Het algehele plot zat heel vernuftig in elkaar. Mijn nieuwsgierigheid was doorheen gans het boek heel hoog en de algehele uitvoering en onthullingen waren enorm bevredigend.
“Here we are, my darling girl, he whispered to me. The end of all things. The last page of our story.”
Al met al een zeer mooie gothic fantasy-duologie, met een intrigerend magie systeem, een zeer goed in elkaar stekend en afgerond verhaal en een immens mooie schrijfstijl.
Ik ben enorm benieuwd naar het volgende werk van deze auteur!
Hah, het voelt als een zegen dat dit boek zo flauw en irritant bleek te zijn, dat ik besloot het niet uit te lezen. DNF na ±48%.
Maakt het meteen een stuk eenvoudiger om meteen gans de serie te schrappen, zonder dat ik moet blijven worstelen met mijn te grote drang om dingen door te zetten en te vervolledigen!
Nochtans intrigeerde de opzet van dit boek me, nadat we in het vorige boek de vrouwelijke hoofdpersoon ontmoetten. In dit boek bleek ze echter erg op mijn zenuwen te werken. Net als de held. Dus toen ik echt tegenzin voelde om verder te lezen en me, elke keer dat ik dat deed, zo verveeld voelde dat ik gewoon hele paragrafen oversloeg om het sneller te laten gaan, moest ik gewoon ophouden mezelf te dwingen.
Dus ja, al met al heb ik dit een eerlijke kans gegeven, maar deze serie en deze auteur klikken gewoon niet voor mij.
Oh, wauw. Zoveel tegenstrijdige gevoelens bij deze finale.
“And strangely fold the hours as the end draws near.”
Het meest prevalente, direct na het uitlezen, was toch, jammer genoeg, wat ontgoocheling.
Dit voelde niet echt als een climax of eindstrijd, maar eerder een opzet voor een nog groter conflict, dat uiteindelijk niet wordt verteld, terwijl het idee ervan absoluut fascinerend is. Hierdoor voelde het eigenlijke conflict in dit boek een beetje jachtig. Alles werd heel snel, redelijk gemakkelijk en met weinig grote gevolgen afgehandeld.
“These were the godstars, who brought light to the universe.”
Tegelijkertijd heb ik enorm veel ontzag voor de opzet van dit werkelijke epische verhaal.
De voortdurende wereldopbouw is absoluut ongelofelijk. De verdere uitdieping van de mythologie was enorm fascinerend, maar ik wou er zo veel meer van dan de kleine fragmentjes die we kregen.
De nieuwe personages en de reden voor hun aanwezigheid was opnieuw een schot in de roos.
Geweldig bedacht om het boek te beginnen vanuit het menselijke perspectief, waarvan ik eerst dacht dat het maar een bijkomstigheid was, om het impactvoller te maken, maar wat achteraf bleek zo veel meer en belangrijker te zijn.
Opnieuw was de schrijfstijl sprookjesachtig mooi en waren er heel veel prachtige momenten met geliefde personages.
“It was not a happy ending, but a happy middle—at last, after so many fraught beginnings.”
Helaas werd veel hiervan overschaduwd door de grootse bijkomende ideeën, die op hun eentje geweldig zijn, maar te veel bleken om in dit ene, reeds gigantische boek, mooi en bevredigend af te kunnen handelen. Hierdoor geeft dit boek eerder de indruk een voorlaatste boek in een serie te zijn, in plaats van een slotstuk.
Het laatste hoofdstuk voelde ook veel te gehaast, waarbij ieder personage nog eens snel de revue mocht passeren en er eindelijk een semi- redelijk lauwwarme – conclusie komt voor het drie-boeken-lange-smachten van Karou & Akiva.
“Once upon a time,an angel and a devil pressed their hand to their heartsand started the apocalypse.”
Nu dit klinkt misschien allemaal heel negatief, maar uiteindelijk heb ik dit boek echt wel graag gelezen. Ik heb enorm veel respect voor Laini Taylors schrijftalent en haar uiterst unieke en hypnotiserende manier van verhalen weven.
Op zijn eentje is Dreams of Gods & Monsters dus echt wel een goed boek, alleen is het voor een finale ietwat ontgoochelend en onvolledig.
In 2020 las ik het eerste boek in deze serie van losjes met elkaar verbonden historische romances, nadat ik op YouTube plots heel wat lovend enthousiaste recensie kreeg te zien. Uiteindelijk vond ik dat boek maar middelmatig; leuk maar niet meteen iets dat naar mijn mening zo'n enthousiasme verdiende.
Nu, omdat ik sowieso wel eens graag in dit genre lees als palletreiniger, zette ik de serie wel in mijn lijst van “gestarte series”, om later in verder te lezen.
In 2021 las ik dan het tweede boek, dat mij opnieuw niet helemaal kon overtuigen, maar toch was ik nog niet klaar om op te houden met deze serie.
En dan las ik in februari boek 3 en ik denk dat deze toch al de leukste is tot nu toe.
In de vorige twee boeken kwam er steeds nog een extra mysterie kijken, naast het hoofdplot van de opbloeiende romance, en hoewel ik in theorie fan ben van mysteries, vond ik ze in deze boeken niet werken, omdat ze eigenlijk een beetje te veel bij het haar gegrepen waren.
In dit derde boek is er niet zozeer een extern mysterie, maar eerder het mysterie van het verleden van onze hoofdpersonages, wat ik wel interessant lezen vond.
Globaal gezien kan het boek opgedeeld worden in twee delen, met eerst de aanloop naar de relatie, gevolgd door het deel waarbij de personages elkaar dieper leren kennen, wat heel wat tragedies en trauma's aan het licht brengt. Het zal je dan waarschijnlijk niet verbazen dat ik het eerste deel van dit boek met veel meer plezier heb gelezen, dan het tweede deel, wat veel trager en zwaarder was. Maar uiteindelijk slaagde de auteur er toch in om het niet te lang te laten aanslepen en wist ze het boek op een voldoende bevredigende manier te beëindigen.
Nu ik drie boeken in deze ondertussen 12 romans-tellende serie heb gelezen, heb ik besloten dat ik enkel nog het boek van de vierde en laatste Mackenzie broer ga lezen en als deze me niet van mijn sokken blaast, hou ik deze serie voor bekeken!
“Once upon a time,an angel and a devil held a wishbone between themand it's snap split the world in two.”
Na het schokkende einde van Daughter of Smoke & Bone wist ik dat dit vervolg een donkerder pad zou inslaan, maar dit was zoveel somberder dan ik had verwacht.
“In the cycle of slaughter, reprisal begat reprisal, forever.”
Dit was echt een boek over oorlog, en de manier waarop Laini de frustratie, uitputting en hopeloosheid die soldaten kunnen voelen over hun tragische situatie, wist over te brengen is ontzettend goed gedaan.
Het plot is vol geweld, bloed en brutaliteit. Sterrenlicht wordt slechts sporadisch gezien, vooral in de vorm van Zuzana & Mik. Het was een heel goede beslissing om Karou's beste vriendin bij het verhaal te blijven betrekken. Het zorgde niet alleen voor een noodzakelijke verlichting van de somberheid, maar het verhoogde tegelijkertijd de inzet voor Karou en hielp haar haar perspectief terug te vinden.
“The sky weighed gray over fairy-tale rooftops, and all the world was watching. ”
Romantiek heeft zo goed als geen rol in de plot van dit tweede boek, wat lezers die op zoek zijn naar het vervolg van de verboden romance uit het eerste boek kan afschrikken. Desalniettemin vond ik enorm veel romantiek in de prachtige schrijfstijl, die zo ongelofelijk mooi en poëtisch is, ondanks het verhaal vol duisternis en gevaar.
Ook de wereldopbouw en de ontwikkeling van de personages zijn indrukwekkend. Alles voelt echt en complex aan.
“Life is your master, or death is,” Brimstone had said, but in these days of blood, there was no luxury of choice.”
Al met al een onverwacht vervolg, maar op de beste manier. Ik kan niet wachten om te zien hoe dit verdergaat en eindigt!
Nadat ik Riley Marie's lovende recensie van dit boek in haar vlog zag, werd ik behoorlijk nieuwsgierig. Ik heb eerder het debuut en de STEMinist novelles van Ali Hazelwood met wisselend succes gelezen, dus toen deze paranormale roman van haar werd aangekondigd, was ik wel een beetje nieuwsgierig, maar niet overdreven. Riley hypete me echter op, waardoor ik besloot deze als e-boek op te pakken, voor een luchtiger tussendoortje.
Het bleek behoorlijk meeslepend.
De schrijfstijl was even wennen, maar wist me vervolgens wel mee te nemen, samen met het mysterie dat vanaf het begin aanwezig was. Uiteindelijk heb ik dit boek in één dag uitgelezen, het dreef me om verder te lezen, terwijl het tegelijkertijd niet zo interessant was. Het leek een beetje op een realityshow, waarbij je gewoon niet weg kunt kijken, maar aan het eind er niet echt veel over kunt zeggen.
De wereldopbouw is spaarzaam, de karakters niet zo ontwikkeld en het plot behoorlijk smoezelig (knoop dat goed in je oren), maar al met al eigenlijk wat ik ervan had gewild: hersenloos vermaak.
[b:The Missing Years 40953912 The Missing Years Lexie Elliott https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1532627443l/40953912.SY75.jpg 63873240] van deze auteur las ik een paar jaar geleden en vond ik echt heerlijk akelig. Dus toen deze bij mij Storytel aanraders stond, twijfelde ik geen moment.Het begon heel goed, met een spannend uitgangspunt en een sfeervolle setting. Gaandweg verloor ik wel mijn interesse.Het was van in het begin vrij duidelijk wie de dader zou blijken te zijn, en alle bijkomende elementen om de spanning op te bouwen of zand in de ogen van de lezer te strooien voegden voor mij weinig toe. Het extra paranormale kantje met de klok kon me ook niet helemaal meepakken in de dreigende atmosfeer.De schrijfstijl bleef wel meeslepend, maar het tempo was iets te traag.Dus over het algemeen wel ok, maar geen uitblinker.
Schattig!
Ik wilde dit lezen voordat ik aan boek 2 van de Daughter of Smoke & Bone-trilogie begon, omdat mijn hersenen de dingen absoluut in de juiste volgorde moeten doen en Goodreads zegt dat dit boek 1.5 is. Ik twijfelde of ik het fysieke exemplaar wel of niet wilde kopen, maar ging uiteindelijk toch voor het e-boek met illustraties.
Dit was heel schattig, hartverwarmend, mooi geschreven en prachtig geïllustreerd.
Niet echt nodig om boek 2 te kunnen lezen, maar toch leuk. Ik ben blij dat ik het heb gelezen, maar ook blij dat ik het geld niet aan het fysieke exemplaar heb uitgegeven.
Sharp Ends is een verzameling van 13 kortverhalen binnen het First Law-universum.
Mijn verwachting was dat het vooral bijkomende verhalen zouden zijn met personages die we al kenden uit vorige boeken. Hoewel hieraan zeker geen gebrek was, was ik ook aangenaam verrast om nieuwe, verrassend goed uitgewerkte personages te leren kennen, wier verhalen uiteindelijk de rode draad doorheen de verzameling vormden.
“But Glokta was an utter bastard. A beautiful, spiteful, masterful, horrible bastard, simultaneously the best and worst man in the Union. ”
Het openingsverhaal, A Beautiful Bastard, was echter wel precies het soort verhaal dat ik verwachtte in dit boek: een glimps van iedereens favoriete folteraar Glokta, voor hij de bittere sarcast werd die we kennen uit de eerste trilogie. Een sterke start dus.
Ik vond deze echt heel leuk om te lezen, vooral omdat het me glimlachend deed terug denken aan een paar geweldige Glokta-scenes uit de eerdere boeken. Voelde nostalgisch.
Het enige jammere vond ik dat het niet uit Glokta's perspectief werd verteld, want ik had graag gehoord hoe hij klonk toen hij jonger was.
“Kindness brings kindness in the long run.”
Vervolgens krijgen we een verhaal waarbij onze twee nieuwe personages worden geïntroduceerd en hiermee is het patroon voor de rest van de verzameling gevormd: Een verhaal met één of meerdere oude bekenden, gevolgd door een verhaal met Shevedieh en Javre, van het moment dat ze elkaar ontmoeten, tot 19 jaar later hun wegen zich scheiden.
“I needed a man to fight for me. I needed a man who'd stop at nothing. I needed a monster.”
Over het algemeen heb ik wel genoten van deze verzameling.
Natuurlijk zijn er altijd verhalen die meer resoneren dan andere en hier was dit niet anders. Er waren er een paar die maar zozo waren of heel gemakkelijk te vergeten, maar altijd was er iets die de aandacht vasthield, ofwel een interessante verwijzing naar eerdere boeken of iets dat misschien wel terug zou kunnen komen in volgende boeken. Dit hield het geheel interessant en onderscheidt het van andere verhalenbundels, omdat het eigenlijk meer aanvoelde als een voortzetting van een verhaal, maar dan in kleinere, hapklare porties en tegelijkertijd een brug vormde om de tweede trilogie op te starten.
Als een laatste dankjewel ontvingen alle ondersteuners van de Secret Projects-campagne op Kickstarter aan het einde van het “Jaar van Sanderson” een e-boek voor een niet eerder gepubliceerd kortverhaal. Het kan trouwen voor iedereen ook gratis hier gelezen worden!
Long Chills and Case Dough is een verhaal dat Sanderson schreef voordat hij ooit werd gepubliceerd. Het is zijn experiment met het noir-detectivegenre.
Ik had wat moeite om hier mijn draai in te vinden. De schrijfstijl is erg hardhandig, vol met jargon en noir-gimmicks. Het voelde enorm overdreven en bijna als een parodie. Het verhaal zelf was echter best leuk en op een gegeven moment kwam de klik waarom het taalgebruik zo overdreven is, waardoor het opeens veel verteerbaarder en leuker werd.
Geen hoogvlieger, maar plezant en een heel fijne verrassing voor de fans.
Toen ik even terug de [b:Strange the Dreamer 28449207 Strange the Dreamer (Strange the Dreamer, #1) Laini Taylor https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1519915549l/28449207.SY75.jpg 48158509]-duologie van dezelfde auteur had verslonden, zette ik deze trilogie meteen hoog op mijn te-lezen lijst. Helaas werd ik afgeleid door de vele andere boeken op die lijst, maar nu deze uitgekozen werd voor de leesclub van A Frolic Through Fiction moest en zou ik deze eindelijk lezen.En ja, ik zei helaas, want ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik dit niet eerder las.Er zijn van die boeken waarvan ik snel besef dat ik iets speciaals aan het lezen ben. Ze wurmen zich een weg naar binnen, nemen me mee naar een andere tijd en plaats, en laten me compleet vergeten dat ik woorden op papier aan het lezen bent. Dit was zo'n boek voor mij.“Like mold on books, grow myths on history.”Het begint nochtans als een vrij standaard YA-boek, alleen steekt de schrijfstijl er meteen met kop en schouders bovenuit. Poëtisch, sprookjesachtig en lyrisch.De opbouw van de wereld is magisch en levendig. Het speelt zich in eerste instantie af in Praag en sindsdien wil ik niets liever dan een citytrip maken daarheen!“Humans have gotten glimpses of things over time,” he'd said. “Just enough to make the rest up. It's all a quilt of fairy tales with a patch here and there of truth.”Oppervlakkig gezien maakt dit verhaal gebruik van plotelementen en mythologieën die al zo vaak zijn gebruikt dat ze tropen en clichés zijn geworden, maar Laini Taylor maakt hier iets compleet nieuws mee.Absoluut geweldig de manier waarop wensen en tanden verweven zitten in het verhaal. Hoe we zowel een tragisch liefdesverhaal krijgen, als een epische strijd die generaties overspant.Alle beelden zijn voortreffelijk levendig. Alle personages dynamisch en echt.“Wishes are false. Hope is true. Hope makes its own magic.”Dit was echt zo'n mooi, fantasierijk en meeslepend verhaal. Het deed mijn hart bonzen en breken.Ik was nog niet eens halfweg dit boek toen ik de vervolgdelen heb aangeschaft. En deze zijn dan ook mijn eerste prioriteit om te lezen!Adembenemend.
Oh, jawadde, ze doet het toch maar weer zeg!
Het was al heel lang geleden dat ik speciaal op ben gebleven om een boek uit te lezen. Ik kon het gewoon niet wegleggen.
Ja, dit is een gigantisch boek en één van de kritieken die ik het meest lees over deze serie is dat de boeken ingekort moeten worden, maar daar ben ik het dus helemaal niet mee eens. Ik vind het fantastisch om het ganse onderzoek van naaldje tot draadje te volgen. Het bouwt de spanning op, terwijl het voor mij ook enorm meeslepend en bijna dwangmatig leesbaar is.
“ ‘You,' said Wace quietly, his voice now more hoarse and cracked than ever, ‘are remarkable.'And in spite of herself, Robin felt an irrational pride in Wace's approval.”
Dit was voor mij waarschijnlijk al het beste Strike boek tot nu toe.
Deze keer onderzoeken Strike en Robin een religieuze sekte en hierbij gaat Robin undercover. Ja, mannekes, hiermee is de toon direct gezet en ik zat bijna gans het boek op het puntje van mijn stoel waarbij het continue dreigende gevaar voelbaar aanwezig was.
Enorm beklijvend, ongemakkelijk met momenten en fascinerend. Als rationeel denkende mens vind ik het onbegrijpelijk hoe mensen voor zo'n sektes kunnen vallen, maar de manier waarop het hier wordt overgebracht creëerde een soort van begrip dat extreem oncomfortabel en beangstigend is.
“So here stood Cormoran Strike, slimmer, fitter, clearer of lung, alone in his attic, poking broccoli angrily with a wooden spoon, thinking about not thinking about Robin Ellacott.”
Naast dit hoofdverhaal wordt het boek perfect gebalanceerd met andere zaken waar het detectivebureau aan werkt en persoonlijke interacties. Strike en Robins relatie, a.k.a. de langzaamste slowburn die ooit langzaam brandde, kent wat plotwendingen en dat laatste hoofdstuk deed me grommen van frustratie. Boek 8 kan maar beter snel komen!
Dit was een geweldig klein kortverhaal!
Vanaf het begin slaagde het erin de theateromgeving over te brengen en ik kon de roodfluwelen stoelen bijna voelen. Met slechts een paar woorden voelden de personages echt aan. De schrijfstijl was dus echt geweldig. Het enige wat dit naar beneden haalde was het einde. Het was gewoon te flauw voor de betoverende omgeving die was gecreëerd.
Helaas leverde dit vervolg mij niet waar ik op had gehoopt.
De eerste helft van het boek was vrij langdradig en zat vol irritaties over de domme keuzes en de richting dat het verhaal nam. De tweede helft van het boek leverde dan wel meer actie en interessante aanvullingen op de mythologie, maar tegen dan was ik niet langer geïnteresseerd en wou ik gewoon dat het gedaan was.
Helaas is het mij vorig jaar niet gelukt om al mijn oude Owlcrate-boeken te lezen, maar met nog maar 3 boeken over, wordt 2024 het jaar, te beginnen met deze Bone Crier's Moon.
Ik kan me nog herinneren dat toen dit boek uitkwam, het behoorlijk wat aandacht kreeg. Ik denk dat de prachtige cover van Charlie Bowater er iets mee te maken had, maar ook het verhaal klonk interessant. Bij nader inzien kan ik me niet herinneren dat ik er daarna veel meer over heb gehoord, dus ik zou dat kunnen opvatten als een indicatie dat het niet één van die YA-boeken is die lang na hun aanvankelijke hype voortleven.
Dit was echter niet iets waar ik aan dacht toen ik dit begon te lezen. Ik startte met een open geest in dit verhaal, hopende op een boeiende mythologie en een hartverscheurend verhaal over gedoemde geliefden.
En tot op zekere hoogte voldeed dit boek aan die verwachting.
De mythologie was fascinerend en uniek, maar ging helaas niet zo diep als ik had gewild.
Hetzelfde kan gezegd worden voor de wereld in het algemeen, die aanvankelijk goed bedacht was, veel inspiratie haalde uit het middeleeuwse Frankrijk en dat folkloristische gevoel opriep. Maar dit voelde na een tijdje als slechts oppervlakkig fineer, gedragen door het gebruik van een Frans geïnspireerde woordenschat, die soms wat geforceerd aanvoelde.
Wat de gedoemde geliefden betreft, dit was naar mijn mening het zwakste deel van het boek.
Tegenwoordig is dit iets waar ik vaak problemen mee heb in YA-boeken. Ik heb moeite met het geloven van de relaties, omdat alles zich te snel ontwikkelt, zonder de juiste connecties over te brengen.
Hier was dit vast en zeker het geval. Ik geloofde de gevoelens tussen deze twee gewoon niet. Er was geen vonk, geen hunkeren of verlangen. We werden simpelweg verteld dat ze elkaar het ene moment haatten en het andere moment niet zonder elkaar konden leven. Meh.
De schrijfstijl was wel mooi, meeslepend en soepel.
Afgezien van een paar zinnetjes waar ik last van had (“My heart pounds out of my chest” werd een paar keer herhaald. Niet it feels like, maar gewoon zo, alsof hun hart LETTERLIJK buiten hun borstkas zit.) las het vlot en gemakkelijk weg.
Al met al was dit boek gewoon plezant.
Als ik de dingen die ik niet leuk vond of me irriteerde kon negeren, kon ik me wel in het boek verliezen. Het grootste potentieel zit hem in de mythologie en mijn fascinatie en wens om daar meer over te leren waren wat mij voortstuwden om steeds te willen verder lezen. Uiteindelijk is dit ook de reden dat ik voldoende geïntrigeerd ben om het vervolg te willen lezen.
“All struck with a madness of hope. Or of greed, depending on the observer's faith in humanity.”
Het uitgangspunt van Red Country heeft heel veel weg van een western, wat niet meteen mijn favoriete setting is. Dus opnieuw een First Law boek waar ik een beetje schoorvoetend in begon.
En ja, mijn favoriete Abercrombie is het niet geworden, maar het boeide mij voldoende om hem uit te lezen, wat van zijn voorganger niet gezegd kan worden.
“ A breeze blew up then and stirred the dust in the street and flapped the coats of the two men, no more than four or five strides of dirt between them.”
De setting had inderdaad veel elementen van een western: gelukszoekers, uitgestrekte landschappen, lange trektochten door een eentonig landschap, een scalperende inheemse bevolking en typische nederzettingen in een Wilde Westen-stijl vergezeld van de typische cast van inwoners.
Ook het uitgangspunt past in dit thema.
Alles draait rond Shy en haar stiefvader Lamb, die op zoek gaan naar de mannen die Shy's jongere broer en zus ontvoerden en hun vriend vermoorden. Zo sluiten ze aan bij een karavaan op weg naar een stadje ontstaan rond een goudmijn.
“All drunk on the chance of reaching into some freezing pool out there in the great empty and plucking up a new life with both hands. Leaving their humdrum selves behind on the bank like a shed skin and taking a short cut to happiness.”
Vanaf het begin krijgt de lezer hints dat sommige van de geïntroduceerde personages misschien niet zijn wie ze pretenderen te zijn. Sommige blijken zelfs oude bekenden te zijn. Dat laatste maakte mij heel enthousiast, maar uiteindelijk was dit ook wat mij het meest ontgoochelde.
De nieuwe personages waren vermakelijk en voelden echt aan, maar ze slaagden er niet meteen in mij volledig voor hen te winnen.
“One thing holding forth about justice at a thousand miles removed. Another having to press metal into flesh.”
Wat mij in deze boeken doet investeren, is de schrijfstijl van Abercrombie.
Zijn dialogen zijn altijd zeer levendig en vermakelijk. Zijn beschrijvingen kwamen tot leven in mijn hoofd en de POV's van zijn personages zijn direct herkenbaar en zeer levensecht.
De manier hoe hij de menselijke situatie beschrijft is enorm rauw en scherp en ik ben echt fan van hoe hij zaken tegelijkertijd poëtisch en platvloers naar voor kan brengen. Maar tegelijkertijd is het zijn voorliefde voor realisme tot pessimisme die er voor zorgen dat ik niet meteen kan zeggen dat ik hou van zijn boeken.
“A man of principle must make hard choices and suffer the consequences.”
Om eerlijk te zijn, begint Abercrombie's liefde voor het op zijn kop zetten van verwachtingen, zowel voor wat betreft de plot als de groei van zijn personages, zijn glans te verliezen.
In de eerste boeken die ik van hem las vond ik dit gedurfd, verfrissend en zelfs leuk. Maar nu voelt het alsof hij er alles aan zal doen om zijn verhalen zo somber, saai en zinloos mogelijk te maken. En uiteindelijk als lezer wil je toch iets van vooruitgang in een verhaal hebben en niet steeds weer te eindigen op dezelfde plek als je was begonnen.
“Evil turned out not to be a grand thing. Not sneering Emperors with world-conquering designs. Not cackling demons plotting in the darkness beyond the world. It was small men with their small acts and their small reasons. It was selfishness and carelessness and waste. It was bad luck, incompetence and stupidity. It was violence divorced from conscience or consequence. It was high ideals, even, and low methods.”
Dus uiteindelijk was dit boek gewoon oké voor mij. Het bevatte een aantal hele plezante en interessante stukjes, maar ook veel vervelende en irritante teleurstellingen.